"ยามหวีสาง..แด่นางใจ?"
๐
๐ ครั้นลมพลิ้วแผ่วแผ่วแล้วไหวไหว
ราวเส้นไหมเงาวามยามต้องแสง
ริ้วเล็กเล็กประกายคลายสำแดง
กลิ่นไอแฝงจริตหอมติดมือ
๐ นิ่มเมื่อไล้ดั่งต้องใยทองแก้ว
แสงวับแววดำขลับขยับสื่อ
คือสายใยสรรค์สร้างหลายอย่างคือ
คราได้ถือหวีสางอย่างนุ่มนวล
๐ อยู่ด้านหลังของเธอเผลอจ้องพักตร์-
ในกระจกนงลักษณ์มักหยิกข่วน
สางเบาเบากะพริบกระซิบยวน
สื่อรัญจวนหลอมจิตสะกิดใจ
๐ สางนิ่มนิ่มเบาเบาราวทุกเส้น
สางเพื่อเน้นรากรักยึดหนักได้
สางเริ่มต้นสู่ปลายฝังภายใน
ด้วยมือรักพิสมัยทำให้เธอ
๐ จากเริ่มต้นละเมียดละเลียดช้า
หน่วงเวลาเพื่อกาลหวานเสมอ
เช่นทุกวันทุกครั้งหวังปรนเปรอ
สางไม่เลอเลิศนักแต่รักจริง
๐ ยามลมพลิ้วแผ่วแผ่วแล้วก้มหอม
เอ่ยปากพร้อมสบตาว่ารักยิ่ง
มืออาจแข็งไปบ้างพรางอย่าติง
สางเพื่อหญิงรักเท่า..เจ้าชีวิต?"
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
