โอ้!

โอ้!กรุงเทพเมืองฟ้าอมรวิวัฒน์
ดึกยังแสงจำรัสสว่างไสว
สำเหนียกเพลงบรรเลงลั่นสนั่นไกล
อีกแสงไฟประเทืองส่องท้องพารา

มองฟ้าไกลหมายมองท่องเวหน
หวังยืนยลนภดลห้วงเวหา
ใคร่อยากเห็นแสงระยิบระยับตา
จากเดือนดาวดาราฟ้าราตรี

พยายามเพ่งพิศพินิจอยู่
ชะเง้อดูคูหาฟ้าเมืองนี้
มีนีออนแสงแต้มธรณี
เข้าแทนที่เดือนดาวบนฟ้าแทน

รู้สึกเศร้าเคล้าเสียงคีตผ่าน
รัตติกาล ณ.เมืองกรุงยุ่งสุดแสน
ผู้คนยังขวักไขว่หมายถึงแดน
ที่พำนักพักแผ่นหลังกายา

กว่าจะได้อาบน้ำเข้ายามดึก
ยามได้นอนหลับลึก...ตื่นผวา
ไม่ทันไรเช้าแล้วหนอชีวา
บิดกายารีบลุกล้างเนื้อล้างตัว

สะสางภารกิจปฏิบัติ-
กิจวัตรสารพัดยามสลัว
ตั้งแต่ฟ้าไม่สร่างยังมืดมัว
จนฟ้าคลายสลัวละเหี่ยใจ

ต้องแย่งกันขึ้นรถด้วยใจปอง
ให้ถึงห้องทำงานในใจหมาย
ยืนเบียดเสียดเยียดยัดกันแทบตาย
เหนื่อยอ่อนล้าร่างกายเมื่อยระบม