แคนโต้หมายเลขหนึ่ง โดยฟ้า พูลวรลักษณ์
๑
บ้านของข้าเงียบสงบ
อยู่ในตรอก
ข้าไม่มีเพื่อนสักคน
๒
แม้สีเหลืองของดอกเบญจมาศดอกนี้
จะไม่ชักจูงข้าสมสู่กับมันก็จริงอยู่
แต่มันทำให้กามารมณ์ของข้าลึกลงกว่าเดิม
๓
ความเป็นอันหนึ่งอันเดียว
ของเกิดและตาย
เก็บรวมไว้ในผลมะม่วงสุก
๔
นึกถึงการพักผ่อน
นึกถึงความเงียบเหงา
เหลือข้ากับดวงตะวัน
๕
ในสายตาของเด็กคนนั้น
แกเห็น
ใบไม้มีแต่สีเขียวอ่อน
๖
ทุกเช้าที่แสงตะวันกำลังนวล
ข้าเห็นต้นผักสมสู่กัน
ระเนระนาดเป็นแถวยาว
๗
เหตุใดผีเสื้อจึงงามกว่าหนอน
แม้มันจะเป็นสัตว์ประเภทเดียวกัน
เพราะผีเสื้อมีหน้าที่สืบพันธุ์
๘
บนถนนแห่งสงคราม
มีเสียงหัวเราะของหิ่งห้อยและเสียงเย้ยหยันของกิ้งกือ
ท่ามกลางความเงียบอันกว้างใหญ่และศพเล็กเล็กของคน
๙
วันนั้นรุ้งกินน้ำสีน้ำเงินเขียวเหลือง
พาดไปตาม
แมกไม้
๑๐
ข้ากล่าวว่าบ่ายนี้เป็นบ่ายที่เงียบขรึม
ไม่มีใครเชื่อ
นอกจากบทกวีของข้า
สนใจอ่านต่อได้ที่
http://www.thaicanto.com/read/read.php
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
