ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง อยากให้ลูกๆได้อ่าน ในวันแม่นี้

ในโลกนี้คงไม่มีใครที่ไม่ได้เกิดมาจากท้องของแม่ เราจะรู้ไหมว่าเวลาที่แม่ตั้งท้องของเรานั้น แม่จะทรมานมากแค่ไหน
อยากกินอาหารที่อร่อยๆ ก็กินไม่ได้ เพราะกลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย กลัวว่าลูกจะเกิดมาพิกลพิการ แม่ของเราเป็นห่วงเราตั้งแต่เรายัง
นอนอยู่ในครรภ์ของแม่ ตั้งแต่เรายังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก เพียงแค่แม่รู้ว่ากำลังตั้งท้องเรา แม่ก็แสนจะดีใจเป็นที่สุด เฝ้ารอคอยวันที่
ลูกตัวน้อยๆ จะเกิดขึ้นมาดูโลกในวันข้างหน้า นั่นคือความปรารถนาสูงสุดของแม่
แม่ต้องทนเจ็บท้องตั้งเก้าเดือน ต้องยอมอยู่ในการดูแลของหมอ ต้องทานอาหารเพื่อสุขภาพ ไม่ใช่เพื่อสุขภาพของตัวของแม่เอง แต่เป็น
สุขภาพของเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในครรภ์ของแม่ แม่ต้องทนเจ็บปวดทรมาน เพื่อให้เด็กคนหนึ่งคลอดออกมาอย่างปลอดภัย แม่ต้องเบ่งแล้วเบ่งอีก
เพื่อจะให้ลูกได้เกิดมาในโลก เพื่อให้ลูกเป็นที่รัก เป็นแก้วตาดวงใจของแม่ เพียงแม่เห็นเราคลอดออกมาอย่างปลอดภัย น้ำตาแห่งความปลื้มปีติ
ดีใจก้อไหลรินจากดวงตาของแม่ ความเจ็บปวดเมื่อกี้ที่แม่เพิ่งได้รับ ก้อพลันมลายไป เพียงแม่เห็นหน้าของเรา
แม่เฝ้าประคับประคองเราให้โตขึ้น จากเด็กทารกตัวเล็กๆ ที่แม่ต้องคอยป้อนนม นมซึ่งเป็นสายโลหิตของแม่ ที่แม่กลั่นออกมาให้ลูกได้ดูดกิน
เป็นอาหารแรกที่ลูกได้รับ เป็นเลือดของแม่ที่ลูกกินในยามที่เป็นเด็ก เป็นสายสัมพันธ์ที่แม่ได้มอบให้ตั้งแต่แรกที่เราได้รับมาจากการตื่นลืมตาขึ้นในโลกใบนี้
แม่เฝ้าคอยดูแลลูกอยู่ไม่ห่าง แม่ต้องคอยละจากงานที่แม่ทำ เพื่อที่จะมาดูแล เลี้ยงดูเรา แม่จะนอนก้อนอนไม่เต็มที่ ยามใดที่ลูกร้องยามดึกดื่น ไม่ว่าเวลาไหนก้อตาม
แม่จะลุกขึ้นจากที่นอนทันที โดยไม่สนว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ลูกของตัวเองเท่านั้นที่สำคัญที่สุด ลูกแม่เป็นอะไร แม่ต้องรีบลุกมาดูเราทันที ด้วยความรักความห่วงใย
ที่แม่นั้นมีต่อลูกช่างมากมายเสียเหลือเกิน
แม่เฝ้ามองเราโตขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเราเป็นเด็ก แม่ก้อคอยหุงหาอาหารมาให้ ต้องคอยเก็บถ้วย ล้างจาน ให้เราทุกอย่าง เรากินเสร็จเราก้อไป แต่แม่กินเสร็จแม่ก้อต้องเก็บ ต้องล้าง
อาหารมีน้อย แม่ก้อแบ่งให้เรา โดยที่ไม่สนว่าตัวเองจะหิวแค่ไหน ถึงแม้ว่าแม่จะหิวแทบขาดใจ ไส้จะขาด แม่ก้ออดทน อดทนเพื่อให้เด็กน้อยคนนี้ได้อิ่มท้อง แม่จะบอกลูกยามที่ลูกถามแม่ว่า "แม่ไม่กินข้าวหรอ แม่อิ่มแล้วหรอ แม่ไม่หิวหรอ" แม่ก้อจะตอบลูกไปโดยน้ำเสียงแห่งความรัก ความเป็นห่วงว่า "แม่อิ่มแล้วล่ะลูก หนูกินให้อิ่มเหอะ ถ้าไม่อิ่ม เอาข้าวที่แม่ไปอีก้อได้นะ" แม้ว่าแม่จะหิวสักเพียงไร แต่เพียงขอให้ลูกได้อิ่ม แม่ก้ออิ่มแล้ว เมื่อเราโตขึ้น แม่ก้อต้องหาเงินมาส่งให้เราได้เรียนหนังสือ แม่ต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อหาเงินมาส่งเราเรียน แม่มักจะบอกว่า "ลูกเอ๋ย แม่ไม่มีเงินทองมาให้หนูนะ ครอบครัวเราไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยอะไร หนูจะต้องตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตของหนูเองนะ" นี่เป็นคำสอนที่แม่คอยพร่ำสอนอยู่เสมอ
เมื่อลูกน้อยของแม่โตขึ้นเป็นวัยรุ่น ลูกน้อยของแม่เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่เชื่อฟังในสิ่งที่แม่พร่ำสอน ไม่ฟังไม่เท่าไร ยังเถียงยังด่าแม่ผู้ให้กำเนิดขึ้นมาอีก ลูกบางคนถึงกับลงมือทำร้ายบุพการีของตนเองได้ นี่หรือคือการตอบแทนพระคุณของแม่ที่เลี้ยงเรามา ดูแลเรามา น้ำตาของแม่หลั่งไหล เมื่อได้ยินเสียงลูกด่า หรือเถียงแม่ แต่แม่ไม่เคยโกรธ หรือคิดไม่ดีกับลูกตัวเองเลยสักนิด ถึงลูกมันจะเลวแค่ไหน ลูกมันจะไปเมา ไปเที่ยวกับมาดึกดื่นแค่ไหน แม่ก้อยังมาเฝ้ารอเวลาที่ลูกจะกลับบ้าน แม่ต้องอดหลับอดนอนเพื่อรอลูกเสเพลกลับมาบ้าน
ลูกที่ไม่นึกถึงพระคุณของแม่เลยสักนิด แต่แม่ก้อยังรัก ยังคงห่วงใยเสมอมา แม้ลูกจะไม่สำนึกบุญคุณ เห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าแม่ของตัวเอง หาเงินหาทองมาได้ก้อเอาไปให้แฟนหมด
ไม่เคยคิดถึงแม่ที่เลี้ยงให้เติบใหญ่มาเลย ลูกบางคนถึงกับเอาแม่ที่แก่ชราไปทิ้งไว้ที่ "บ้านพักคนชรา" โดยที่หารู้ไม่ว่าแม่จะเสียใจแค่ไหน ที่ลูกไม่คิดจะเลี้ยงดู แถมยังทิ้งขว้าง
เหมือนกับแม่เป็นสิ่งของอย่างไงอย่างนั้น แม่ต้องนอนร้องไห้กับตัวเอง โดยที่ลูกไม่รับรู้เลยว่าแม่จะเสียใจมากแค่ไหน
ยามที่แม่จากไปไม่สามารถกลับคืนมาได้ แม่นอนอยู่ในโลง ลูกนั่งร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่แม่ก้อไม่สามารถที่จะกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง ลูกร้องหาแม่ แต่แม่ก้อไม่สามารถจะตอบลูกได้อีกแล้ว เมื่อถึงเวลา ลูกจะเอาข้าว กับข้าว ของหวาน และน้ำเปล่าใส่ถาดเล็กๆ ไปวางไว้ใกล้ๆกับโลงที่ใส่ร่างแม่ไว้ แล้วเคาะที่ข้างโลงเบาๆ ว่า "แม่จ๋า หนูเอาข้าวมาให้แม่นะ แม่กินข้าวนะ" ในขณะที่ยามที่แม่มีชีวิตอยู่ ไม่เคยที่จะหาอาหารดีๆ อันประณีตมาให้แม่กินเลยสักครั้งเดียว เวลาที่พระสวด ลูกก้อจะไปเคาะที่ข้างโลงแม่เบาๆ ว่า "แม่จ๋า ฟังพระสวดนะ"
จนถึงวันสุดท้ายที่ต้องเผาร่างแม่ ลูกร้องไห้ร้องห่มปานจะเป็นจะตาย น้ำตาแทบหลั่งเป็นสายเลือด
ถามลูกๆ ทุกคนว่า วันนี้เราทำความดี เราตอบแทนพระคุณของแม่แล้วหรือยัง เราเลี้ยงดูท่านดี เหมือนกับตอนที่ท่านเลี้ยงดูเรามาหรือเปล่า หาอาหารดีๆ ประณีตๆ มาให้ท่านกินสักมื้อ
หรือยัง หรือว่าต้องรอให้ท่านจากเราไปก่อน เราถึงจะทำสิ่งเหล่านี้ให้แก่ท่าน หรือว่าจะต้องรอให้เสียท่านไป เราถึงจะนึกถึงพระคุณของท่าน องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรัส
ไว้ว่า "พระคุณของบิดร มารดา ยากที่จะตอบแทนได้หมด แม้ว่าเราจะวางแม่ไว้บนบ่าด้านซ้าย วางพ่อไว้บนบ่าด้านขวา ให้ท่านกิน ถ่ายอยู่บนบ่าของเราตลอดเวลา ตลอดแสนแห่งกัปป์
เราก้อไม่สามารถทดแทนพระคุณของน้ำนมหยดเดียวจากอกของแม่ได้" ลูกๆ ทั้งหลายจงจำไว้ "จงทำดีกับบิดา มารดาของเรา ก่อนที่เราจะเสียท่านไป ก่อนที่เราจะไม่มีท่านให้ตอบแทน
พระคุณ" อย่าเห็นแม่ของเราเป็นเพียง ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่แก่ชราเท่านั้น....

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]