
โสดที่ใจใครเล่าจะรับรู้
เมื่อชีวิตมิเลิศหรูยามร้อนหนาว
พรรคพวกเพื่อนพร้อมหน้าเพียงชั่วคราว
และต่างเดินตามเรื่องราวของตนเอง
คอยสอดส่องมองหาเรื่องสนุก
ปลดวางทุกข์เพียงสักครึ่งถึงจะเก่ง
ปล่อยชีวิตผินตามการบรรเลง
สู่บทเพลง"แห่งคุณค่า"ชีวาตน
ปล่อยวางสุขลงเพียงสักเสี้ยวหนึ่ง
เพื่อเข้าถึงต้นชีวิตที่ติดผล
จะโสดหรือมีคู่....รู้กมล
สุข ทุกข์ยลเพียงไม่นานก็ผ่านเลย.
เอิ่ม...ตอนนี้ดิชั้นเริ่มงงทิศทางกลอนตัวเอง

