ท า ง ผ่ า น
...
ยังหยั่งรากแผ่กิ่งก้านมิ่งไม้
ริมข้างทางรอให้ใช้ทางผ่าน
ม่วงอมชมพูสลับขาว..พราวบาน
ต้อนรับการผ่านทาง มาทางนี้
เพียงทิวทัศน์สวยงาม ณ ยามหนึ่ง
เพื่อเหลือรอยคิดถึงอีกหนึ่งที่
จากกันแล้วพบใหม่ หรือไม่มี
ก็เปรมปรีดิ์ครั้งหนึ่งนึกถึงกัน
...
ผลิบานแล้วร่วงโรยโดยเวลา
ต้นตะแบกแปลกตาเบื้องหน้าฉัน
ต้นสูงใหญ่ก้านแผ่ราวแพรพรรณ
แต่ดอกนั้นหนอช่างบอบบางนัก
บอบบางเหมือนหัวใจไร้เดียงสา
เผชิญโชคชะตาก็ล้าหนัก
ถึงเหลือใจและใจมิไร้รัก
ก็เกินกวักมือเรียกเมื่อร้างลา
ไม่ว่าจะร้องไห้หรือได้ยิ้ม
ยังได้ลิ้มรสชาติปรารถนา
ประคองเก็บกลีบม่วงที่ร่วงมา
อีกไม่ช้าทุกอย่าง...เราต่างลืม!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
