ในห้องเก่าเล่าความเหงา : ท่านกับข้าพเจ้า
….
หลังบานประตูห้องหมองแสงฉาย
พบว่า - ความเดียวดายสหายเก่า
ลมหวดเสียงอึงอวลฟ้านวลเทา
ท่านกับข้าพเจ้า เข้าใจดี
ท่านกับข้าพเจ้า
ถูกช่วงชิงยามเช้าพร่างพราวสี
ภาพซ้อนทับขยับเคลื่อนผ่านเดือนปี
ถอนใจถี่หอบฮึกนึกถึงใคร
ในแววตามัวช้ำ ภาพจำชัด
ความเปลี่ยนแปลงสาดซัด ตัด - ต่อใหม่
เริ่มต้น - ทิ้งร้าง ต่างคนต่างไป
ดังเดินไต่เชือกหนามข้ามเหวลึก!
กว่าใจข้าพเจ้าจะเข้าที่
แสงตรู่สีเศร้า - เหงายามดึก
ถาม-ตอบ บอบช้ำห้วงสำนึก
ตอบ-ถาม ความรู้สึกคิดตรึกตรอง
หลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ
สุมรุมราวหยากไย่ในสมอง
เส้นขีดฆ่าปฏิทินสิ้นปีกอง
ข้าพเจ้าเพ่งจ้องนับกองนั้น
ข้าพเจ้าแอบตนจนเคยชิน
ไร้เพื่อนและร้างถิ่นจบสิ้นฝัน
หายใจเวียนทบเพื่อจบวัน
หายจาก “กันและกัน” จนนานเกิน!
สำหรับท่าน
เสียงบรรเลงเพลงกาล การห่างเหิน
อาจถึงท่อนสุดท้าย ได้เชื้อเชิญ
ให้เพลิดเพลินเพลงรักอีกสักครั้ง.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
