จะบังคับให้ลืม..คงไม่ได้
มิมีใครได้อำนาจนั้นดอกหนา
แม้นว่ามันยากเหลือเกินจะนำพา
ให้ออกจากความโศกาและอาดูร
เก่งนักที่อดทนถึงวันนี้
ความสุขล้นเคยมีกลับเป็นศูนย์
ความเจ็บปวดหยั่งรากลึกจนพอกพูน
และมาคูณด้วยความเหงาเพียงลำพัง
อยู่ไปเพียง"วันต่อวัน"นั่นไปก่อน
เวลาจักตัดทอนความสิ้นหวัง
อดทนกับความเจ็บปวดอันเกรอะกรัง
กับความหลังในทรงจำตลอดไป.
เมื่อเราทำอะไรไม่ได้...เพียงอดทน...ทำ..เท่าที่ทำได้ก็พอ...แล้วเราจะแข้มแข็งในสักวันค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
