ช่วงหนึ่งของชีวิตที่เดินลำพัง
ฉันทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง ~
. .. จนกลายเป็นความทรงจำที่หล่นหาย
คิดว่าตัวเองนั้นไม่มีค่าพอ . .. ต่อความคิดถึงของใคร
กี่บทเพลงเหงาก็พูดแทนความในใจ . . . ของฉันไม่ได้เลย
ความผิดหวัง . . ก่อตัวเป็นกำแพงสูงจนไม่อาจปีนข้าม
แหวกว่ายในทะเลน้ำตาและเส้นทางขวากหนาม . .. จนชาเฉย
ความเจ็บป่วยทางใจ .. . ได้กลายเป็นความคุ้นเคย
ไม่มีพื้นที่ใดในโลกนี้สำหรับฉันเลย . .. สักที่เดียว
การพยายามเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ . .. ในแบบที่สังคมยอมรับ
มันทำให้ฉันพบกับ . .. มุมมองที่บิดเบี้ยว
และเพราะแรงฝันพัดพาไปบนเส้นทางคดเคี้ยว
จึงลืมแม้ความสุขเดียว . .. ที่ฉันเคยมี
อาจเพราะการมีเพื่อนมากมาย~
. .. การห่างหายก็ยิ่งบ่อยครั้ง
และตอนนั้นก็ยัง . .. ไม่เข้าใจตรงจุดนี้
เราไม่ได้เป็นส่วนเกินของใคร . ..
เพราะทุกคนล้วนมี~
ชีวิตที่ต้องเปลี่ยนไปตามวิถี . .. ฉันควรยินดี~โอบกอดมัน
ขอบคุณคนรู้จักของ ทุก-ทุก ช่วงวัย
หากมีโอกาสพบกันใหม่ . .. คงได้จิบชาสังสรรค์
แต่หากไม่พบก็ "ไม่เป็นไร"~
. .. จะเก็บไว้ในกล่องความทรงจำที่สำคัญ
หากผ่านมาเห็นในสักวัน . ..
ขอให้เปิดอ่านด้วย " ความผูกพันของสองเรา"~*
(ꈍᴗꈍ)╭♡ แป้งน้ำ.。･:･ ⌒♡*:
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
