เจ้ารอคอยภุมรินทร์จนสิ้นแสง
แม้นอ่อนแรงเพียงใดใจโหยหา
ถูกบดบังจากภายนอกด้วยหญ้าคา
อยู่ท่ามกลางผืนป่าอย่างเดียวดาย
จะมีเพียงหนอนผีเสื้อที่มองเห็น
ที่ยังคงหลีกเร้นความเฉิดฉาย
มันเฝ้ามองจองเจ้าจนเฉาตาย
กว่าที่จะเร้นกายได้ออกมา
ทว่าเจ้าดอกไม้คลายกลีบร่วง
เลยหมดช่วงรอคอยเสียแล้วหนา
ต่างคลาดเคลื่อนเพียงเสี้ยวของเวลา
แม้นพบพา..แต่ไม่อาจได้คุ้นเคย.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
