๐ คือถ้อยคำลึกล้ำทำนองว่า
ได้ย้อนมาวันวานอันเก่าแก่
หยดน้ำตาหยาดเหงื่อจากเนื้อแท้
มีเงื่อนแง่ ความหวัง ดังละคร
คือ ห นั ง สื อ ก ล อ น เ ล่ ม บ า ง
หนังสือเล่มอ่านค้างวางใกล้หมอน
แต่ละวรรคแต่ละบท ของบทกลอน
นั้นสะท้อนดวงจิต ชีวิตกวี
.....
ข้าฯ ดื่มด่ำทำนองของห้วงเหงา
ของหนังสือเล่มเก่าร้าววิถี
ยิ้มระบายสายหมอกดอกราตรี
เคียวรุ้งที่โค้งครอบสุดขอบฟ้า
สายน้ำจากข้างในใจผู้เขียน
วันเวลาผันเปลี่ยนเวียนโหยหา
สุขและทุกข์คลุกคละ ขณะเวลา
มองโลกผ่าน ด ว ง ต า นั ก ก วี
จึงหนังสือเล่มโปรดของข้าพเจ้า
กระดาษเหลืองและเก่า เพราะอ่านถี่
เล่มนี้ไม่พิมพ์ใหม่นานหลายปี
ซื้อเก็บทีหลายเล่มเต็มชายคา
.....
๐ ค่ำคืนหมื่นดาริกา คนหนึ่งใต้ฟ้า
ทักทายดาราคราเยือน
๐ ราตรีนี้จันทร์พลันเลือน คนห่างร้างเพื่อน
ย้ำเตือนความจำคำใคร
๐ จรดจารเจียระไน สว่างสุกใส
ราวอรุโณทัยฉายมา
๐ เพชรดิบจากพสุธา ก่อเพชรน้ำตา
ช้า-ช้า กะเทาะหินใจ
๐ แม้เพียงผ่านพบเพื่อไกล สายน้ำข้างใน
ยังไหลเล่าเรื่องเนืองนิจ
๐ เล่มโปรดปกแข็งถูกปิด ทว่าชีวิต
ท่ามความมืดมิดยาวไกล.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
