ยามเมื่อฝนโปรยสาย
พร่างพรายเสมือนเข็มเหล็กทิ่มแทงผิว
เสียงลมหวีดหวิว
หัวใจสั่นพลิ้ว ราวใบไม้ปลิดปลิวร่วงดิน
ความมืดโอบล้อมรอบกายฉัน
จินตนาการถึงขอบฟ้าขลิบทองสีอำพันที่ห่วงถวิล
ตราบที่ยังย่ำเท้าอยู่บนเส้นทางคุ้นชิน
ข่าวคราวของคุณยังได้ยิน เ ส ม อ ม า
เขียนถึง ‘ ค น ที่ จ า ก ฉั น ไ ป ใ น ปี 2 0 1 6 ’
ดาวและเดือนเคลื่อนสู่ฟ้าตะวันตก ณ เบื้องหน้า
ลมโชย โ ป ร ย น้ำ ค้ า ง เ ปื้ อ น ต า
โลกใบเล็กของฉันกังวานด้วยเสียงระฆังลา นิ จ นิ รั น ด ร์
'ผู้ซี่งมิอาจปีนข้ามกำแพงแห่งความพลัดพราก
ย่อมแหลกสลายในซากปรักหักพังแห่งฝัน
ผู้ซึ่งถือสัจจะเป็นที่ตั้ง ย่อมถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนแห่งความผูกพัน
ปรารถนาเพียงแค่หนึ่งวัน จ า เ ม ส์ วู'.
จาเมส์ วู (Jamais Vu)
อาการตรงข้ามของเดจา วู
คืออาการที่เราหลงลืมสิ่งต่างๆที่คุ้นเคยไปชั่วขณะ
พร่างพรายเสมือนเข็มเหล็กทิ่มแทงผิว
เสียงลมหวีดหวิว
หัวใจสั่นพลิ้ว ราวใบไม้ปลิดปลิวร่วงดิน
ความมืดโอบล้อมรอบกายฉัน
จินตนาการถึงขอบฟ้าขลิบทองสีอำพันที่ห่วงถวิล
ตราบที่ยังย่ำเท้าอยู่บนเส้นทางคุ้นชิน
ข่าวคราวของคุณยังได้ยิน เ ส ม อ ม า
เขียนถึง ‘ ค น ที่ จ า ก ฉั น ไ ป ใ น ปี 2 0 1 6 ’
ดาวและเดือนเคลื่อนสู่ฟ้าตะวันตก ณ เบื้องหน้า
ลมโชย โ ป ร ย น้ำ ค้ า ง เ ปื้ อ น ต า
โลกใบเล็กของฉันกังวานด้วยเสียงระฆังลา นิ จ นิ รั น ด ร์
'ผู้ซี่งมิอาจปีนข้ามกำแพงแห่งความพลัดพราก
ย่อมแหลกสลายในซากปรักหักพังแห่งฝัน
ผู้ซึ่งถือสัจจะเป็นที่ตั้ง ย่อมถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนแห่งความผูกพัน
ปรารถนาเพียงแค่หนึ่งวัน จ า เ ม ส์ วู'.
จาเมส์ วู (Jamais Vu)
อาการตรงข้ามของเดจา วู
คืออาการที่เราหลงลืมสิ่งต่างๆที่คุ้นเคยไปชั่วขณะ