Re: วสวัตตีมาราธิราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย

พระทศพล ปลงกรรม ธรรมสังเวช
ถึงกิเลส เฉกพาล มารวิสัย
จึงเอื้อนโอษฐ์ โปรดถาม ถึงความนัย
เหตุไฉน หนอทำไม ไยกีดกัน
โพธิ์บัลลังก์ เรานั่ง ดั่งเห็นนี้
บังเกิดมี ด้วยกุศล ดลสร้างสรรค์
ของเราที่ สั่งสมมา คราปางบรรพ์
ไยมารท่าน นั้นจึงแสร้ง แกล้งเบือนไป
กุศลกรรม ที่เราทำ จำฝังจิต
เกินพ้นฤทธิ์ แห่งมาร หาญสงสัย
สี่อสง ไขยแสนกัป หากนับไป
ขออย่าได้ ใฝ่ภัย ใส่ตนเอง
มารหน้าแดง แค้นประดัง ฟังประกาศ
แสร้งเกรี้ยวกราด ปากกลบเกลื่อน หน้าเจื่อนเห็น
สี่อสง ไขยเท่าใด ใครเล่าเกรง
ยกตัวเด่น เก่งปากคำ น่าชังจริง
อ้างบุญทาน ไหนพยาน ประทานบอก
จะขอสอบ ปากฟัง คำผิดศีล
หญิงหรือชาย ไปอยู่ไหน ใคร่รู้จริง
ไยจึงนิ่ง ทิ้งหาย ไม่กรายมา
เราซิมาก บุญนำ ไม่ทำกร่าง
เปี่ยมศีลทาน นานเนา เฝ้ารักษา
จนลือลั่น เจ้าสวรรค์ ชั้นกามา
มารทั่วหล้า มากหน้าเห็น เป็นพยาน
แท่นบัลลังก์ อันสูงค่า เบื้องหน้านี้
มิได้มี ที่ไว้ขลุก สนุกสนาน
จงรีบน้อม พร้อมคืนเรา เหล่าพวกมาร
ขืนดื้อด้าน จะประหาร ผลาญให้ตาย

พระทศพล ทรงญาณ ฟังมารอวด
ยกผนวก พวกพยาน พาลมากหลาย
จึงตอบถ้อย ร้อยความ ประทานไป
เรานี้ไม่ ได้มี สักขีพยาน
แต่ครั้งเรา เฝ้าทำทาน นานนับชาติ
มีประหลาด มากล้น จนคนขาน
คราเมื่อพระ เวสสันดร ยอมอกลาญ
องค์อินทร์หาญ ตามง้อ ขอมัทรี
ธ สุดช้ำ ลำเค็ญ เข็ญใจมาก
จำบริจาค บาทบริจา มารศรี
หวังเสริมสร้าง ถากถางทาง ทานบารมี
เพื่อจักหนี ลี้ผ่าน ข้ามภพภัย
แลครั้งนั้น อัศจรรย์ พลันบังเกิด
กุศลเลิศ ประเสริฐทาน บานเบ่งใส
ผืนแผ่นดิน สิ้นอดกลั้น ตื้นตันใจ
สะเทือนไหว สะท้านไกล ไปทั่วกัน
เหมือนจักแจ้ง สำแดงเป็น เช่นสักขี
ให้ภูมี คลายที่ มีโศกศัลย์
ธรณี ขานรับคุณ บุญอนันต์
จึงไหวสั่น ลั่นเจ็ดครั้ง ดังก้องไกล
มาบัดนี้ นั่งเหนือที่ โพธิอาสน์
อริราช เกรี้ยวกราดมอง จ้องผลักไส
พสุธา มาสงบ เหมือนหลบไป
เหตุไฉน ไม่เอื้อนตอบ บอกออกมา

สุนธรี วนิดา เพลานั้น
ได้ยินคำ พระดำรัส ตรัสเรียกหา
จึงเผยกาย คลายจากดิน ผินหน้ามา
กราบทูลว่า บุญรักษา ฝ่าพระองค์
ข้าพระบาท ทราบมานาน ทานบุญเลิศ
แสนประเสริฐ พระเลิศญาณ นานสะสม
ทักษิโณ ทกทุกหยด หยาดตกลง
เกศมวยผม ข้าพระองค์ สั่งสมมา
มากเพียงไหน เท่าใดนัก จักให้เห็น
ประจักษ์เป็น เช่นพยาน มารเรียกหา
ขอพระองค์ ทรงนั่งพัก ทัศนา
พลางผินพักตร์ กลับมา เบื้องหน้ามาร

บัดนั้น พระธรณี นารีรัตน์
รีบสะบัด จัดโมลี มีไพศาล
คลี่สยาย คลายออก รอบวงศ์มาร
รัดสมาน ผสานเค้น เป็นนที
เพลานั้น ให้บันดาล พล่านสับสน
เหล่ามารพล โกลาหล อึงอลหนี
เสียงสนั่น ลั่นแตก แยกปฐพี
ดุจเภรี ตีซ้ำ ย้ำทำนอง
ไหวสะเทือน กระเพื่อมฟ้า นภากาศ
อัสนีบาต ฟาดกลาง มารทั้งผอง
ธรณี เอียงรี่ทรุด ยุบเป็นคลอง
น้ำบ่าล้อม ไหลต้อนมาร ผลาญพร่าพลัน
ท่วมทะลัก พัดกระจาย มลายสิ้น
ตกแผ่นดิน หล่นกระสินธุ์ ดิ้นเหหัน
คลื่นทับโครม มารโจนหนี ลี้หลบกัน
ต่างรีหัน พรั่นผวา คิดลาไกล
บ้างโดดเลาะ เกาะไต่ ตะกายควั่ก
บ้างฉวยจับ ตะพักหยุด ยั้งหลุดไหล
บ้างร่วงหาย วายชนม์ จมน้ำไป
มารน้อยใหญ่ ต่างพล่านไป ทั่วไพรวัน
คลื่นใหญ่ซัด พัดพา ถลากลิ้ง
กลบกลืนกิน จมแดดิ้น สิ้นอาสัญ
หมู่ปลาร้าย ไล่คะนอง ซ้ำสองพลัน
เข้าฮุบหลัง ขย้ำขา น่าเสียวใจ
คชสาร คิริเมล์ ซวนเซซัด
ถูกคลื่นยักษ์ ทับทั้งยืน พลั้งลื่นไหล
ต้องเสียหลัก น้ำพัดฉุด หลุดลอยไป
ท้าวมารใหญ่ ให้ตกใจ ไหวโดดทัน
ธ สุดฝืน ยืนโต้คลื่น ครืนครืนซัด
เหลียวมองสรรพ พลมาร พลางโศกศัลย์
ต้องมลาย ล้มหาย ตายจากกัน
อย่างบ้าคลั่ง ด้วยบาปกรรม นำจากเรา

(จิตถอนคลาย)
บัดนั้น พญามาร ร้าวรานจิต
สำนึกคิด ผิดกระทำ กรรมแผดเผา
สร้างบาปใหญ่ ก่อแต่ภัย ใจมืดเมา
แล้วใครเล่า จักเฝ้าไป รับใช้เวร
กายเข้าทำ จากใจนำ ทำความผิด
หากย้อนคิด จิตโดดเดี่ยว ถูกเคี่ยวเข็ญ
ตกระกำ ลำบาก ในบาปเวร
กายหลีกเร้น บ่เห็นหาย เมื่อตายพลัน
โอ้ตัวเรา ช่างโง่เขลา เมากิเลส
เห็นวิเศษ เสพแต่กรรม นำโศกศัลย์
ที่ทรงฤทธิ์ มหิทธิเดช เหตุบุญทำ
แต่ใช่ว่า จักนิรันดร์ เหมือนดั่งใจ
สิ้นบุญพา ภพข้างหน้า ช่างน่าคิด
สั่งสมผิด ติดบาป ยากแก้ไข
สรวงสวรรค์ นั้นคงหาย อย่าหมายไป
นรกไซร้ ไม่ไกลแน่ แท้ตัวเรา
มาบัดนี้ ตาสว่าง กระจ่างแจ้ง
โกรธเคยแรง แค้นเคยลน จนมืดเขลา
เหมือนถูกพราก ลากไป ไกลจากเรา
สองเท้าก้าว เข้าฝั่ง นั่งบังคม

บัดนั้น พระทรงชัย ไตรโลกนาถ
ปราศจาก วิบากใด ให้สุขสม
เห็นท้าวมาร ร้าวรานเศร้า เฝ้าทุกข์ตรม
จึงเสริมส่ง ด้วยองค์ธรรม โน้มนำใจ
ว่าดูก่อน พญามาร ปล่อยวางผิด
จงอย่าติด เรื่องผ่าน พานหวั่นไหว
อดีตลับ ไม่กลับคืน อย่าฝืนใจ
เริ่มต้นใหม่ ใฝ่กระทำ แต่กรรมดี
ภพข้างหน้า อีกนานช้า กว่าจะถึง
มัวคำนึง ถึงไป ไยใช่ที่
เสียเวลา พาเขลา ไม่เข้าที
ควรฤาที่ มีแต่เศร้า เฝ้าทำลาย
จงอยู่กับ ปัจจุบัน น้อมนำจิต
หมั่นดำริ ตริธรรม ทำไฉน
จักละโลภ โกรธหลง ปลงจิตใจ
มรรคาไหน ศีลข้อใด ใช้นำพา
ทุกข์กำเนิด เกิดเพราะใจ ไม่เคยหยุด
นิรทุกข์ แค่หยุดใจ ไยเสาะหา
เหตุเช่นไร ให้ผลนั้น นั่นธรรมดา
หมดเหตุหนา จึงจักพา ผาสุกใจ
พญามาร ได้ฟังความ เบิกบานจิต
สิ้นทิฐิ ดำริธรรม พลันผ่องใส
บรรจงกราบ บาทองค์ พระทรงชัย
แล้วถอยหลัง เหาะกลับไป ใจเพริศธรรม

เพลานั้น ยังเบื้องหลัง สันบรรพต
เหล่าเทพหลบ มารภัย ใจโศกศัลย์
บ้างผุดลุก ผุดนั่ง หวั่นหวาดทัณฑ์
บ้างชะแง้ แลหลัง ระวังภัย
ใจหนึ่งอยาก ข้ามฟาก จากไปช่วย
แต่กลัวม้วย มรณา พาผลักไส
ใจหนึ่งคิด ถึงถูกผิด จิตป่วนไป
ทำไฉน ทุกข์เหลือใจ ไปทั่วกัน
ครั้นพอทราบ ชาติพาล มารยิ่งใหญ่
เหาะกลับไป ไม่สู้หน้า พาสุขสันต์
ต่างตะโกน โจนร้อง แซ่ซ้องประชัน
สาธุการ กันพร้อมพรั่ง ดังก้องไพร
ถกปรารภ โจษจัน ทั่วกันลั่น
อัศจรรย์ พระทรงธรรม เลิศล้ำไฉน
อนันต ชินราช ราพณ์พ่ายไกล
นามนี้ให้ ได้พลัน แต่นั้นมา
เหล่าปวงเทพ เทวา ต่างผาสุก
ปลดเปลื้องทุกข์ สุขฤทัย ไปทั่วหน้า
ต่างเพรียงพร้อม น้อมกราบ พระศาสดา
แล้วลับกาย หายหน้า ลากลับวัง
ได้เวลา สายัณห์ ตะวันตก
พระผ่านภพ หมดภัย ใจสุขสันต์
สงบเหลือ เหนืออาสน์ บาทบัลลังก์
แว่วสำเนียง เสียงจักจั่น ลั่นราวไพร
หมู่วิหค นกกา ลาบินกลับ
รวงรังรัก พักคอน นอนหลับใหล
เย็นระรื่น คืนค่ำ ดื่มด่ำใจ
เพลินลมไหว งามไม้ไกว..... ใต้แสงจันทร์
  