…พรูพรั่ง ดั่งพิรุณ… …ท้องฟ้ายัง คงมี สีฟ้าไหม? วันฟ้ามืดหม่นม้าง, เวิ้งว้างครรไล- ทอดยาวไกลมิหยุด…สุดลูกหูลูกตา ภาพความสุขจากความทรงจำ อาจเพียงภาพนามธรรม เสมือนไร้คุณค่า แต่ความทุกข์อัดอั้นตันอุรา ฉับพลันลดทีท่า ทุเลาเบาบาง จมอยู่กับความทุกข์ของปัจจุบัน หรือจมอยู่กับความฝัน ที่ไม่มีวันไขว่คว้า อย่างไหนล่ะที่คุณว่า ทุกข์ทรมานยิ่งกว่ากัน ความรัก… หากทำได้แค่เพียงส่งใจคะนึงไปถึงในทุกๆวัน เธอจะยังคงรักฉันเหมือนเดิมอยู่ไหม “ชั่วฟ้าดินสลาย” หยุดทุกๆความวุ่นวายของชีวิต แล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดของดินแดนนิรมิต ที่มีเพียงเสียงเพลง และบทกวี… โซ…เซอะเซอ 24 มิถุนายน 2567 |
|
|
30 ตุลาคม 2024, 10:44:PM
|
|||
|
|||
ข่าว:  |
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
