ณ ครั้งหนึ่ง ซึ่งมัน ผันผ่านพ้น
เคยมีมนต์ รักหวาน ปานความฝัน
หลับตาคิด จิตรู้ สู่นิรันดร์
เมื่อสายัณห์ เยือนมา นิทรานอน
นึกย้อนไป ในวัน อันว้าเหว่
ชีวิตเซ ถลา ฝ่าสิงขร
คล้ายเรื่องเล่า ของใคร ใจอาวรณ์
สุดทอดถอน ฤทัย ไม่มั่นคง
หวังบรรจบ พบทาง เริ่มสร้างรัก
เหมือนจมปลัก หนักอึ้ง มิพึงประสงค์
จวนเจียนตาย หลายครั้ง นั่งปลดปลง
ติดวกวน เวียนไป ในบางครา
เกิดหัวใจ ด้านเฉา กว่าเศร้าโศก
เผชิญโรค พิษรัก เป็นหนักหนา
มรสุม รุมเร้า เผาอุรา
เพียงเพราะว่า รักช้ำ น้ำตาริน
แม้นว่ามี นที ที่ไร้รัก
จะหอบกาย ย้ายยัก ไปพักถิ่น
คอยชะล้าง ใจเถื่อน เปื้อนโคลนดิน
ดับสูญสิ้น ความรัก จากหัวใจ
บังเกิดความ ไร้รัก หักเหือดหาย
สมมาดหมาย จินตนา ฟ้าวันใหม่
แม้ไร้รัก เคียงข้าง ช่างปะไร
เพียงหายใจ เข้าออก บอกไม่ตาย
พันทอง ขันธวงศ์
๒๘/๕/๖๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
