…ครวญ…

…ครวญ…

ครวญคำคืนค่ำเช้า……….คราคะนึง
เหลือสุดห้ามตราตรึง……..ชิดชม้าย
เพ้อผ่านพจน์รำพึง……..…เพียงพิลาป
โคลงขับยิ่งคลับคล้าย.……ระอุอ้าวอุราถวิล

…Lamenting…

My love, since you were gone;
I’ve been buried myself in Poetry.
From Dusk till Dawn;
Lamenting words from my misery

“…เมื่ออยู่ริมฝั่งชล ฉันยลทุกยามเย็น
พักในร่มเงาไม้เอน ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง
ตะวันใกล้จะลับแล้ว เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง
เฝ้าแต่ครวญ แต่ครวญหา น้ำตาหลั่ง
จึงร้องสั่งอาลัย

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ แม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ ขอเรือนำเธอมาให้ที
ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ สายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนั้น แสงพลันริบหรี่
คงริบหรี่เช่นเรา…”

ครวญ (พ.ศ. 2506)
คำร้อง : ชาลี อินทรวิจิตร
ทำนอง : สมาน กาญจนะผลิน
** มีเกล็ดเล็กๆเกี่ยวกับเพลงนี้ ครูชาลียืนยันว่า
คำร้องที่ท่านเขียนแต่แรกคือ “…โอ้ว่าดาว
ว่าดาวดวงนั้น แสงพลันริบหรี่ คงริบหรี่เช่นเรา…”
แต่ตอนบันทึกเสียงครั้งแรก คุณสุเทพ วงศ์กำแหง
ร้องว่า “..โอ้ว่าดาว ว่าดาวนี้ แสงพลันริบหรี่ คงริบหรี่เช่นเรา…”

Soul Searcher
Inspired to write 7/5/2023