เหมือนเคว้งคว้าง กลางป่า พนาสน
ร้าวรานทน หม่นไหม้ ใจของหญิง
เงียบสงัด กลัดกลุ้ม สุมอกอิง
ล้านเตาผิง ไหงเล่า เท่าอุ่นกาย
มีใครเขา เข้าใจ ในบทนี้
ร้อยวจี ขื่นขม ตรมมิหาย
วันเวลา ผ่านพ้น ทนเดียวดาย
แทบวางวาย กอดใจ ในอกเรา
รุ่งอรุณ สาดแสง แยงขอบฟ้า
ลมหนาวพัด โชยมา แนวป่าเขา
หากอิดโรย โหยอ่อน พักผ่อนเบา
คำว่าเหงา แท้จริง สิงใจพัง
กว่าจะหลับ ตาลง พะวงจิต
มิสนิท ข่มใจ ได้ดังหวัง
ราตรีกาล นานเหลือ เถือใจจัง
ห้วงภวังค์ ดังก้อง ล่องลอยเลย
ไร้น้ำตา อาบแก้ม มิแย้มยิ้ม
สายลมพริ้ม พัดไกว ใจเจ้าเอ๋ย
ปลอบประโลม ใจตน จนคุ้นเคย
มิเอื้อนเอ่ย ห่มผ้า หลับตานอน
ความเคว้งเคว้าง กลางใจ ไร้สีแสง
บทแสดง ที่รับ กลับทอดถอน
หัวใจยิ่ง อ่อนล้า แสนอาวรณ์
ทิพากร ส่องหล้า เดินหน้าชน
พันทอง ขันธวงศ์
๒๕/๑๒/๖๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
