บานไม้ ในเรือนเก่า

ย้อนกาลเคยล่วงในห้วงหนึ่ง
บานหน้าต่างแง้มจึงประหนึ่งเล่า
จากชายคาออกไปเป็นเวิ้งยาว
สองเด็กน้อยคุยหยอกเย้า...ความเศร้าสร้อย
สู่หนทางยาวไกลไปสุดทุ่ง
เด็กน้อยนั่งบนรุ้งความเหงาหงอย
ฟังกระดิ่งลมเคาะทิวเป็นริ้วรอย
กระดานข้าวเอนอ่อย...เป็นร้อยปี
มองหมู่นกเคลื่อนลาไปในพลบค่ำ
ดั่งสำเภาเทียวล่องลำย่ำวิถี
เหมือนพรากนั้นอยู่ระหว่าง "ทางเสรี"
กึ่งการทิ้ง "ลับหนี"...อย่างเลือดเย็น?
ใครเปล่าเปลี่ยวในทิวเวิ้งอันอ่อนเศร้า
ปนหลงไหลใฝ่เฝ้าทุกคราวเห็น
จึงเปิดแง้มหน้าต่างเข้าทุกเช้าเย็น
มาพบพ้อโลกล้อเอน...ให้รังแก
จันทร์เอ๋ยจันทร์จ้าวใครเล่าร้อง
กลางหน้าต่างเดือนส่องถึงห้องแม่
ขอช้างขอม้ายื่นมือแบ
เฝ้าคลอเพลงเย้าแหย่...กับเดือนงาม
บ้างชี้ทายกลางหาวไหนดาวไถ
ริมหน้าต่างวับไหวใครตอบถาม
เกิดเป็นโลกวาดเป็นฝันไปงดงาม
ได้ป่ายปีนไต่ข้าม...จนหลับคา
ทิ้งบานไม้อ้ากว้างในคืนกาล
ปล่อยทอแสงจันทร์ลงห่มผ้า
ต่อพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นลืมตา
พบสิ่งใดยังเปิดอ้า...ถ้าเด็กน้อย

"บานไม้ ในเรือนเก่า"