เสียงพิณแคน แว่วผ่าน กังวานล้ำ
เพลงหมอลำ พร่ำมา อุราหม่น
โอ้ละหนอ คลอเคล้า เศร้าสุดทน
ล่องลอยวน ก่นเข้า เผากายี
ดอกอะไร ไหนเล่า เท่าดอกรัก
เฝ้าฟูมฟัก เช้าสาย มิหน่ายหนี
อยู่แห่งหน ด้นดั้น หาทันที
แม้พงพี จักฝ่า มาขานคำ
พิณแคนเร่ง ดีดเป่า เข้าจังหวะ
ทั้งตัวพระ ตัวนาง ต่างคมขำ
มองตัวเรา มอซอ ท้อระกำ
ช้ำแสนช้ำ ต่ำต้อย ข้อยขอลา
ยินพิณแคน แผ่วผ่าน หวานสลับ
หมอกเหมยจับ ซับดิน รินรดหญ้า
พิณแคนสอง หมองตรม ขมอุรา
ปาดน้ำตา เช้าเย็น ลำเค็ญใจ
หรือเวรกรรม ทำเอา เราสะอื้น
รักพังครืน ยืนเหม่อ เก้อไปใหญ่
ความอาภัพ เย้ยหยัน ทุกวันไป
เปรียบฟอนไฟ แผดเผา เถ้าธุลี
นั่งเถียงนา กลางทุ่ง มุงหญ้าแฝก
มองตะแบก โรยร่วง ม่วงเหลือบสี
สิ้นพิณแคน พลัดพราก จบจากมี
สิ้นเดือนปี ทีไร เหมือนใกล้ตาย
พันทอง ขันธวงศ์
๓/๒/๖๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
