ทิพากร อ่อนแรง แฝงขอบฟ้า
เปรียบมนตรา ราตรี กี่เงียบเหงา
คืบคลานคลุก รุกฆาต บาดใจเรา
ร่องรอยแห่ง ความเหงา เข้ามาเยือน
รัตติกาล นานเนิ่น เกินจักห้าม
อยู่กลางท่าม มืดมิด จิตคล้อยเคลื่อน
วังเวงแว่ว แผ่วผ่าน ม่านดาวเดือน
ศศิธร ยิ้มเจื่อน เหมือนโศกตรม
บรรเลงพจน์ บทกวี ที่ไร้ค่า
ทุกอักษร สรรหา มาผสม
หยิบหยาดหยด น้ำค้าง ต่างพร่างพรม
พลิ้วสายลม ประโคมซ้ำ ย้ำใจบาง
อยากทุเลา เหงาไป ไกลล่องหน
จากกมล หม่นใจ ลงไปบ้าง
แต่รู้สึก ดึกดื่น ขื่นมิจาง
เหตุเพราะความ อ้างว้าง แทรกหว่างใจ
ทิพากร อ่อนแสง หมดแรงล้า
ความเหงาข้า โอนอ่อน ก่อนหลับใหล
โปรดปลดปล่อย ลอยลิ่ว ปลิวจากไป
สู่มหา ชลาลัย ไม่หวนคืน
พันทอง ขันธวงศ์
๑๘/๑/๖๓
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
