.jpg)
ครูเจี๊ยบ เสาวรักษ์ ยมะคุปต์
ชี้แจงครับชี้แจง แจงชี้นะครับ
อนุรักษ์ คือการนำมาใช้ ภาษาถ้าไม่ใช้คือภาษาตาย
ข้าพเจ้าพยายามเขียนกาพย์กลอนให้ได้หลายชนิดที่สุด
มีบางครั้งที่เขียนแล้วลบทิ้งไม่กล้าโพส บางครั้งโพสแล้วก็กลัวว่าผิดข้อห้ามของเว็บ บางโพสก็กลัวว่าโพสแล้วจะมีคนเกลียด ซึ่งถ้าพยายามว่าควบคุมดีแล้ว ยังจะมีความรู้สึกนั้นอยู่ บางครั้งก็เกิดความ คิดว่า เลิกเขียนกลอนเถอะ หรือ ไปเขียนในสถานที่ ของตัวเอง จะเลวร้ายก็เดือดร้อนไปเองเฉพาะตัว นี่เป็นคำตอบที่ชอบธรรมที่สุด
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ขอชี้แจงอีกสักครั้งสุดท้ายและยินดียอมรับวิจารณญาณจากเว็บ และ ผู้เยี่ยมชมทุกท่าน
หลายครั้ง ข้าพเจ้าเขียน ฉันท์ โคลง โดย
ที่คำประพันธ์นั้น มักใช้คำ ประดิษฐ์วาทะกรรม ชึ่งปกติไม่ค่อยได้ใช้ในชีวิตประจำวัน ถ้าพูดถึงฉันท์ ใครๆก็ตาม จะต้องยกแบบอย่างนายชิต บุรทัต และสามัคคีเภทคำฉันท์ ทั้งเนื้อหาและรสคำ เข้มขลัง แข็งกร้าวและไพเราะ
วาทกรรมนี่แหละที่โฉบเฉี่ยว เพราะไม่ค่อยใช้ในชีวิตประจำวัน แต่พบได้ใน ผู้พูดที่เป็นนักการเมืองหรือนักเคลื่อนไหวทางการเมือง ผูัแสวงหาและเสนอสนองความเจ็บแสบเป็นอารมณ์
หากข้าพเจ้านำวาทกรรทเหล่านั้นมาใช้บ้าง ขอความเข้าใจว่าใช้เพราะเป็นภาษาวรรณกรรม ใช้เพื่ออนุรักษฺ์
ฉันท์ลักษณ์คำประพันธ์ มิใช่พูดแทนใคร มิใช่เป็นตัวแทนฝ่ายใด เด็ดๆ100%
แต่ถ้าตัวเลขจำนวนผู้เปิดอ่านน้อยลง นั่นคือ ไม่เป็นที่ต้องการ สมควรที่จะหยุดเขียน
ด้วยความ ขอโทษและขอบคุณบ้านฯไว้ล่วงหน้า ที่ให้โอกาสข้าพเจ้าได้สนุกกับการเขียนกลอน
ขอบคุณตลอดการ ไม่มีเงื่อนไข
…..
มาลินีฉันท์ ๑๕ - วัดโมลีโลกยาราม ราชวรวิหาร
แบ่งจังหวะ
3 - 3 - 2 1-3 3
ลหุลหุลหุ ลหุลหุลหุ ครุครุ
ครุ ลหุครุครุ
ลหุครุครุ
งูเห็นไก่รู้ลับจับกลลวง
…..
หะอริ ผิว์ปะทะ จาบจ้วง
วาย จะเปล่าป่วง เพราะโมหา
นิสย อคติ มายา
หวาด ก็อาจกล้า มิเจียมตน
คนหลายหมายขู่ขั้น คุกคาม
มากกว่าบุกลุกลาม ไล่ท้า
ทีสูย่ำทำหยาม เหยียดข่ม ขืนเฮย
ทวงซึ่งถึงทีข้าฯ ขี่ค้ำคอคา
แกล้วหรือกลัวหัวหมายอย่าหายหด
ปลากินมดเมื่อน้ำมากหลากผืนผา
กลัวหรือแกล้วแววน้ำแล้งแห้งคงคา
มดกินปลาคราวนั้นมันถึงที
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
