.jpg)
เสียงระนาด เพราะมากครับ
ชอบกลอนนี้ อยากแต่งแบบนี้ ฝากครูพีไว้ก่อน วันหลังจะมาฝึกแต่งตาม
กลอน "นักเดินเรือ" ของสถาพร ศรีสัจจัง ศิลปินแห่งชาติ พ.ศ. 2548
มีตำนานเก่าเก่า เล่าว่า
ณ เวิ้งน้ำเวิ้งฟ้า-คุ้งน้ำเขียว
มีนกขาวว่ายฟ้าฟ้อนปีกเรียว
โฉบท่องบินเที่ยว อย่างเป็นไท
ลิบลิบแหล่งนั้น - ที่ไกลโน้น
คลื่นฟาดตัวโยนเป็นเกล็ดใส
ผู้กล้าก่อนเก่าเคยบุกไป
บอกว่า-คลื่นใหญ่นั่นเหมือนยักษ์
เหมือนดังปราการ-เหมือนด่านน้ำ
เหมือนด่านลม ที่คร้ามเมื่อประจักษ์
แต่งามนกฟ้านั้นก็งามนัก
คือเสน่ห์ดึงชักให้ไปชม
จึงผู้กล้าก่อนเก่าเมื่อปรากฏ
ด่านคลื่นลมทั้งหมดก็เกินข่ม
เพียงกางใบสำเภา ผูกช่อปม
ท่านก็ฝ่าคลื่นลม ออกทะเล
วันนั้น ใครนั่น-ประมงน้อย
แต่งเรือไว้คอยไปแรมเร่
แรงใจแรงตัวล้วนทุ่มเท
ศึกษาหลากเล่ห์คลื่นลมลวง
ศึกษาดวงดาวคืนเดือนดับ
ว่าอย่างไรจึงจะขับให้เรือล่วง
ว่าอย่างไรจึงจะฝ่าให้ภัยปวง
เพื่อลุห้วงน้ำตามตำนานนั้น
วันนี้ เรือเทียบอยู่ถ้วนท่า
ประมงน้อยดาษดา เห็นอยู่นั่น
เตรียมพร้อมคึกคักอยู่ครามครัน
รอคอยคืนวัน - จะยาตรา
นักเดินเรือต้องมุ่งทะเลหลวง
เกียรติภูมิทั้งปวงจึงเจิดจ้า
เมื่อผ่านลมคลื่นผ่านกาลเวลา
ต้องพบเห็นนกฟ้า-อย่างแน่นอน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
