[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[@free]

   

[color=darkslategray]
     

ยะเยือกเย็นเส้นหญ้ารุกขาเขา
สงัดเหงาเงียบเสียงสำเนียงหาย
จันทร์กระจ่างพ่างพื้นโพยมพราย
เรไรรายหริ่งร้องทั้งลองไน

แจ้วแจ้วจักจั่นสนั่นเสนาะ
ดังบัณเฑาะว์ดนตรีปี่ไฉน
น้ำค้างพรมลมพาสุมาลัย
เย็นระรื่นชื่นใจพระเทพิน

นางฟื้นองค์ทรงกายกระหายหิว
ให้หวิวหวิวหวาดไหวฤทัยถวิล
ภาณุมาศผาดเยี่ยมเหลี่ยมเมฆิน   
นางปลุกสินสมุทรไม่ไหวกายา

ดูลูกรักพักตร์เผือดเลือดสลด
แสนรันทดแทบชีวังจะสังขาร์
ด้วยความรักลูกเลี้ยงเพียงชีวา
เฝ้าโศกากอดไว้ไม่ไกลกัน

ประหลาดเหลือเนื้อพ่อยังอุ่นอ่อน   
หรืออดนอนนิทราไม่อาสัญ
นางยอกรวอนไหว้ไทเทวัญ
ทุกช่องชั้นฉกามาวจร

ที่ขึ้นล่องท้องทะเลทุกเทเวศร์
รุกขาเขตเขาเขินเนินสิงขร
แม้นพระหน่อบดินทร์นรินทร
จะม้วยมรณ์มรณานิคาลัย

ชีวิตข้าอย่าให้รอดจงมอดม้วย
ขอตายด้วยลูกรักที่ตักษัย
แม้นบุญหลังยังจะรอดตลอดไป
ขอจงให้ลูกน้อยข้าค่อยคลาย
…..
สุนทรภู่   พระอภัยมณี

 อ่า...ฉันก็ไม่รู้หร็อก ว่ายังไงจะแต่งกลอนได้ดี
เพียงกระซิบ เบาๆได้ยินก็ดีไม่ ่ได้ยินก็ดี
เวลาที่พูดถึงจะแต่งกลอนไพเราะ งาม ใครก็จะพูดถึง อารมณ์กลอน ไหวพริบ ปฏิภาณ ไม่ได้ยินจะชมว่า  ทักษะดี ฉลาด หรือมีมันสมอง

ความงามเนี่ยต้องเปรียบสตรี เช่นกัน ไม่เห็นจะบอกสมองสวย
 ฉันว่า กลอนดีสตรีงาม สมองไว้ท้ายๆก็ได้...เอ่อ...อย่าโกรธนะ จะบอกว่า สาวงาม  นะจินตนาการ เหนือกว่าสมอง                                                                                                                                                                                                           
[/color]