~*~ วัสสานสมัย ~*~

ปุยเมฆขาวลอยฟ่องสุดท้องฟ้า
คาบวรรษากรายเยือนป่ายเปื้อนหน
กลั่นพิรุณหล่นร่วงจากสรวงบน
หนาวระคนไอชื้นฉ่ำชื่นเย็น

ดอกนกยูงเบ่งบานจากวารก่อน
ผ่านคาบร้อนอ้อนฝนให้คนเห็น
ฝากความงามข้ามฤดูอย่างอยู่เป็น
หยอกหยาดฝนหล่นกระเซ็นล้อเล่นลม

ก่อนจะละจะหล่นลงพ้นช่อ
หยดน้ำคลอกลีบบางคราววางถม
จบภาระหน้าที่บัดนี้จม
อยู่กับตมต่ำใต้กว่าใบตฤณ

เคยสวยสดงดงามราวหยามโลก
กลับมาโศกเสื่อมทรามเมื่องามสิ้น
มวลไม้ดอกบอกใบ้ชวนให้ยิน
รูปชีวิน ผ่านช่วง ย่อมร่วงโรย

เหลือดอกหนึ่งซึ่งบานตระการอยู่
ผ่านฤดูร้อนแล้งอันแห้งโหย
บานเลยช่วงล่วงวันวสันต์โปรย
ต้านลมหนาวโบกโบยแต่โดยดี

สัมผัสเถิดข้างในห้วงใจนั่น
บุษบันปันวางลงต่างที่
แย้มบานอยู่อย่างนั้นกัปกัลป์ปี
จักไม่มีโรยราแม้คราใด

หยั่งหยัดความชื่นหวานหยาดตาลย้อม
แลเพียบพร้อมหอมกว่าผกาไหน
เรียงรักร้อยอุราเป็นมาลัย
ผูกพันไว้จากนี้อย่ามีวัน-

จักคลายเคลื่อนเงื่อนคล้องทั้งสองข้าง
แม้กายห่างใจห่วงยิ่งดวงขวัญ
เฝ้ารอคอยคราวที่ต่างมีกัน
ร่นเขตฟ้ารานฝันพันธนา

ระหว่างนี้ขอจงดำรงมั่น
แม้คืนวันล่วงคล้อยให้คอยหา
สองปักปลูกผูกพันเป็นสัญญา
อย่ารู้เลือนเสน่หาสักคราเดียว

วลีลักษณา
๑๓ มิถุนายน ๒๕๖๓

ที่มา https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=waleelaksana&month=06-2020&date=14&group=16&gblog=193