เขาชี้นิ้วตำหนิจี้หน้าผาก
เป็นของฝากความโง่ความโอหัง
ชี้ทางบอกออกไป! อีกไม่ฟัง
พ่นเสียงดังเกรี้ยวกราดตวาดแรง
เขาตราหน้าด่าทอต่อว่าหนัก
มือหนาผลักไหล่บางพลางด่าแช่ง
เกลียดเข้าไส้อย่างนั้นพลันแสดง
โดยโจ่งแจ้งรู้สึกสำนึกมี
เขาหุนหันแยกเขี้ยวดูเกรี้ยวกราด
เขาสบถตวาดชาติยักษี
ออกฤทธาอารมณ์ข่มราวี
ดัชนีชี้ไล่ไม่อาทร
ต้องยืนทื่อมือเย็นเซ่นความคลั่ง
น้ำตาหลั่งนองหน้าเกินกว่าซ่อน
มิตั้งตัวหัวใจไม่สังวรณ์
ดั่งถูกเพลิงเผาร้อนกร่อนวิญญาณ์
คนข้างเขาเร้าเร่งเขย่งชี้
“นางผู้นี้สิ้นหวานประมาณค่า
รีบออกไปให้พ้นโพนทะนา
เยี่ยงคนบ้าอยู่ไยใครต้องการ”
รื้อสำนึกตรึกในนึกไม่ออก
ที่เขาบอกเพราะเราบ้าน่าสงสาร
หรือเพราะเบื่อจึงได้ไล่ประจาน
เพียงรำคาญ?..มีใหม่?..จึงไล่นาง
หมอกสลายคลายจางสว่างหล้า
กะพริบตา..ยลอมร..ตอนฟ้าสาง
เออแน่ะพี่ไล่หมาหูฝ้าฟาง
ให้เราร่างเป็นฝันนั้นน่ากลัว..
..จุงเบย
นึกว่าไล่เรา
ปล.อยากเล่าอีกครั้งจากบ้านหนึ่งถึงบ้านนี้ค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
