.jpg)
"ศัพย์ลี้หวน"
เป็นบทหนังตลุงเขียนโดยผู้ประสงค์จะไม่ออกนาม แต่หลักฐานในหนังสือฉบับดังกล่าวอ่านแล้วรู้ความว่ากวีเป็นชาว
นครศรีธรรมราช ผมเคยอ่านจากต้นฉบับสมัยเรียนป.5 เพื่อนพ้องน้องพี่คงเคยอ่านมาแล้า ว่าหน้าบท(เกริ่น)ดังนี้
ศัพท์ลี้หวนควรอ่านตามบ้านร้าง. หนำ(ขนำนา)หรือห้างคลองทะเลนอกเคหา
จะดีร้ายปลายคำเป็นธรรมดา. คีอภาษาเล่านิทานอ่านอย่าแปล
เป็นของเก่าเอาแต่ชื่อถือเป็นหลัก. ถึงที่รักก็ให้เฉย(นิ่ง)อย่าเผยแผ(แพร่)
ให้อภัย หนุ่ม,สาว,บ่าว,เฒ่า,แก(แก่) . ผึ่ง(กาง)ขึ้นแล"หยบ"(แอบ)อ่านสำราญเอย
เริ่มเรื่อง "นักครัง(นักคะรัง เมือง)ยังมีเท่าผี...
กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศฐา.... ฯลฯ
เนิน จำราย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
