O ก่อน .. มาฆะมาส .. O
O เกิดขึ้นแต่เมื่อใดก็ไม่รู้
หรือคงอยู่นับนานแต่กาลไหน
รู้แต่ว่าหยอกยั่วกับหัวใจ-
จนอ่อนไหวอ่อนหวานมานานครัน
O กุหลาบแดงช้อยช่อขึ้นรอแดด
เพื่อคอยแวดล้อมใจผู้ใฝ่ฝัน
มอบ-รับความอาลัยมีให้กัน
กลีบดอกนั้นกรุ่นหอม .. จึงพร้อม-รอ
O ความรู้สึกผูกพันแห่งวันวาน
ราวส่งผ่านนัยชู้ขึ้นชู-ล่อ
เต็มอยู่ด้วยความหมายอันฉายทอ
เหมือนมาลย์ช่อเสียดชั้นอย่างบรรจง
O ว่อนวางที่กลางทรวง-คือห่วงใย
หมุนรอบความอ่อนไหว .. เวียนในสง-
สาร, วัฏฏะเปลี่ยนรอบ .. กี่รอบวง
ยังจำนงรอบชู้เกินรู้คลาย
O รัดรึงใจทั้งดวง-ด้วยบ่วงคล้อง
จากมือของรูปเงาที่เฝ้าหมาย
ความอาวรณ์, คร่ำครวญเอาม้วนปลาย
ผูกเหน็บเป็นเงื่อนตายเกินคลายคลอน
O กุหลาบแดงหอมล้ำ..กรุ่นกำจาย
เช่นเจ้าสายสวาดิน้อยเฝ้าคอยซ่อน-
สอดหอมหวานโลมรุกไปทุกตอน
จนสุดถอนทอนค่า .. แม้นนาที
O ภาพนั้น-วงแขน, กร-อันอ่อนเรียว
ราวคล้องเหนี่ยวเข้าหารูปราศี
และคล้ายเสียงหัวใจ .. ค่อยไหว-วี
บอกใจที่คอยสดับ .. ให้รับรู้
O แฝงรอบความอาลัยจากใจนั้น
ฝากรำพันพากย์เผยรำเพยสู่
หอมดอกมาลย์, ลมร่ำ, ความดำรู
ก็พร้อมอยู่รอใจ .. เอื้อม-ไขว่คว้า
O แฝงกลิ่นรสหอมหวานอยู่นานเนิ่น
จวบจำเริญรูปลักษณ์เกินหักฝ่า
กับความหมายบ่งฟ้อง .. ในสองตา
ก็เหมือนว่าเกินคิดจะปิดบัง
O ผ่านคาบหนาว, เข้าฝนน้ำหล่นร่วง
หากแสงดาวสองดวงยังช่วงปลั่ง
และเสียงพากย์เบาแผ่ว .. ราวแว่วดัง
ให้ยินฟังเสพความ .. เอาตามใจ
O กลีบกุหลาบหล่นร่วง .. กลางท่วงที-
ของวาดวีลมย้อน, ผู้อ่อนไหว-
ก็หล่นดวงจิตคว้าง .. ว่อนวางใน-
การโอบไล้รำร่ายแห่งสายตา
O พลิ้วพลิก .. พลิกคว้าง - กลีบบางร่วง
เกลื่อนรูปไปทุกช่วง - ความห่วงหา
คือภาพพจน์งดงามเจ้าล่ามคา
แนบรอบอาวรณ์ยื่น – ให้ตื่นรับ
O พลิ้วพลิก .. พลิกคว้าง – ใจคว้างร่วง
อาลัย-หวงห้อมห่มแทบจมดับ
ด้วยรูปนามเฉิดโฉม - ลงโถมทับ
โจมเข้าจับอารมณ์ให้สมยอม
O มอบ-รับ, ตอบสู่-ด้วยรู้ว่า-
บางคุณค่าร่ำรอร่วมหล่อหลอม-
กอปรความหวานหอมล้ำให้ด่ำดอม
คอยรอบล้อมรูปเงาอยู่เช้าเย็น
O ตอบรับความสู่ .. จึงรู้ว่า-
แรงห่วงหารอคอยละห้อยเห็น-
ของบางใจเหงาเงียบ .. นั้นเพียบเพ็ญ
คอยบีบเค้นรุมเร้า .. แต่เฝ้าคอย
O หวัง-งามค่อยลุกลามในความเงียบ
ทอดคำนึงเลาะเลียบความเงียบหงอย
แม้นไร้คำเอื้อนเอ่ย-กลับเผยรอย-
ความละห้อยห่วงหา .. แสนอาลัย
O หมาย-งามจะลุกลามเกินห้ามหัก
จนเป็นรักสุมซ้อนความอ่อนไหว
เมื่อเผยตอนงดงามของความนัย
จึงเตรียบใจรับคำ .. พร้องรำพัน
O เหมือน-งามจะเผยงามอยู่ท่ามกลาง-
รูปพยางค์-พากย์นัย .. แรงใฝ่ฝัน
รูปนามเอย .. พิสวาดิ ฤๅ-อาจกัน
เมื่องามนั้นหล่นร่วง .. แนบดวงใจ !
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=01-2014&date=31&group=11&gblog=512&fbclid=IwAR082u8M_2ZoTMthgmLt1XhjORp1O3qe3NcQVtkhP9z5w6a7IXIfMiX4rus
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
