ต้านพายุ
โพ้นเบื้องหน้าป่าเขาทอดเงาครึ้ม
แดดสีทึมทอดตัวสลัวสลด
ทางที่ทอดถึงเปลี่ยวถึงเคี้ยวคด
ใช่ที่เธอจะรันทดทอดอาลัย
เมื่อสังคมเส็งเคร็งและโสโครก
ความเศร้าโศกมิใช่เครื่องปลดเปลื้องได้
ถ้าเธอกล้าฝ่าฟันโดยมั่นใจ
เธอก็ก้าวต่อไปโดยไม่ท้อ
ร้องไห้เถิดถ้าจะร้องเพื่อจะลุก
แต่อย่าร้องเพื่อจะทุกข์เถิดร้องขอ
ซึ่งน้ำตาแต่ละหยดที่รดออ
จะเหมือนตรวนแต่ละข้อคอยยึดยื้อ
ไม่มีดอกเทวดาบนฟ้านี้
ป่วยการหมายบารมีมายึดถือ
มีแต่ตัวมีแต่ตีนมีแต่มือ
ที่จะลงที่จะรื้อที่จะทำ
ทุกทุกย่านหย่อมหญ้าที่ย่างเหยียบ
ใช่ปูพรมราบเรียบให้เหยียบย่ำ
ล้วนหนามคมหินแข็งคอยแทงตำ
ทั้งผงฝุ่นหมุนคล่ำกระหน่ำวน
ไม่มีใครไม่เคยไม่ผิดพลาด
ไม่มีใครไม่เคยขลาดมาแต่ต้น
เมื่อมีเมฆย่อมมีความมืดมน
หลังพายุผ่านพ้นจึงสร่างซา
แด่เธอที่หาญท้าสู้พายุ
ด้วยใจมุมุ่งมั่นโหมฟันฝ่า
ประสานใจ, ประสานตน, ประสานตา
ก็รู้ว่าเธอจะชนะมัน.
คมทวน คันธนู
นาฏกรรมบนลานกว้าง - บทกวีซีไรต์ ปี 2526
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
