จากวันวานถึงวันนี้

ออมแลนด์คือไม้ใหญ่ให้เงาร่ม
เมื่อต้องล้มลงไปก็ใจหาย
แต่ชีวิตต้องทำกินดิ้นหนีตาย
ต่างล้มหายตายจากยากลำเค็ญ

ไม่มีงานไม่มีเงินเดินคอตก
ในหัวอกหมองไหม้ใครจะเห็น
ต้องทำงานชั้นต่ำเพราะจำเป็น
เช้าจรดเย็นอาบเหงื่อเพื่อครอบครัว

กว่าจะผ่านพ้นได้ใจบอบช้ำ
ถูกกระทำหยามหมิ่นไม่เห็นหัว
จำต้องยอมเป็นลูกจ้างอย่างเจียมตัว
เพราะว่ากลัวลูกลำบากหากตกงาน

เมื่อลูกจบการศึกษาหางานได้
แสนดีใจสุขล้นก้าวพ้นผ่าน
ไม่ต้องเป็นลูกจ้างใจเบิกบาน
อยู่กับบ้านค้าขายสบายใจ

ใช้ชีวิตแบบเพียงพออย่างพ่อสอน
เรื่องหลับนอนกินอยู่พอสู้ไหว
เก็บเล็กผสมน้อยค่อยเป็นไป
สุขที่ได้อยู่พร้อมหน้าประสาเรา..

(ออมแลนด์คือบริษัทที่ผูกพันที่สุด)