๐๐ แดนพร่างพริบ.. ๐๐
..กาพย์ยานี..
๏ ท่ามกลางรัตติกาล
ต้นตระหง่านธารวิจิตร
ไหววาบกิ่งทาบชิด
พิศเสลาเงาชีวา
๏ พลิ้ว พลิ้ว ลิ่วลมลู่
ใต้ลำพูเหมือนมีตา
ส่องแสงแห่งวิญญาณ์
ป่าเรืองพร้อยหิ่งห้อยฉาย
๏ แลไปน้ำใสนิ่ง
ริมตลิ่งก่อเกิดกาย
ผุดว่อนร่อนเรียงราย
พรายพร่างพริบระยิบชล ฯ
..กาพย์กลบทอัษฎางค์ดุริยา..
๏ แสงทิพย์ระยิบทาบ ฟ้าวาบ-ระยับไหว
กายเพิ่งระเริงไพร บินว่ายระร่ายวน
ราวนัยน์ระไวนิจ ส่องทิศ-ระเรื่อยทน
ชิดห่างระหว่างหน พรึ่บ! ตื่นระรื่นตา
๏ ปลุกชีพประทีปชัฏ ฉายผลัด-ประดับพง
เลื่อมลายประกายหลง แหงนเห่อประเพ้อหา
หิ่งห้อยประดอยเหิน จ้องเพลิน-ประไพภา
ผลุบทำประจำท่า ฝังตมประสมตัว
๏ ต้นครองสนองคู่ ลำพู-สล้างพรรณ
ใบซ้อนสลอนสรร เกาะก่ายสลายกลัว
จันทร์สวยสลวยแสง อ่อนแรง-สลับหลัว
ริมธารสราญทั่ว บินพล่านสะคราญเพ็ญ
๏ หิ่งห้อยชม้อยหา เพื่อนยา-ชะลอไย
ฟ้อนฟายชม้ายไฟ วูบปลาบชะงาบ-เป็น
แสงสี-ชะดีสุข หลงขุก-ชะร้ายเข็ญ
ร่อนย้ำฉะฉ่ำเย็น กลัวกล้าชะตากรรม
๏ โลกสร้างกระจ่างสรรพ์ โลกปัน-กระจายปรีดิ์
หลากชวนกระบวนชี้ ต่อเนื่องกระเตื้องนำ
แม้น้อยกระจ้อยนิด ชวนคิด-กระตุ้นคำ
หวังจบกระทบจำ ใจปริ่มกระหยิ่มโปรย ๚ะ๛
"หิ่งห้อยจ้ะหิ่งห้อย..."
..พี.พูนสุข..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
