O ฤดูลม .. O
O ลมถั่งไม้เอนลู่ .. ฤดูฝน
ก่อนเม็ดน้ำร่วงหล่น .. ฟ้าหม่นหมอง
หยดพรมพรรณไม้ปวงก่อนร่วงนอง
เมื่อแสงทองบนฟ้า .. ค่อยล้าเลือน
O รวมหยาดที่เบื้องบน .. แล้วหล่นร่วง-
จากฝั่งสรวงแทรกสายลงป่ายเปื้อน
ทีละหยดพรากหาว, เมื่อดาวเดือน-
ค่อยคล้อยเคลื่อนเลื่อนดวง .. หยุดช่วงทอ
O สายลมพลิ้วผ่านบท, ความสดชื่น-
ค่อยแตะตื่นตัวรู้ให้ชูช่อ
แสงวิชชุวาบวามก็งามพอ-
ให้คนรอพิศชมได้สมใจ
O ประจุจลน์วนแล่นเหนือแผ่นฟ้า
อวดวิโรจน์เรขาทาบทาให้-
ผืนฟ้าที่หม่นหมองได้ยองใย-
กับเส้นไฟครั่นครื้น .. ยามตื่นตัว
O คำนึงก็โลดเต้น .. ราวเส้นไฟ
บนความนัยแทรกระลอกเข้าหยอกยั่ว
ภาพแววตาคู่นั้น .. ที่สั่นรัว-
ก็เพียงชั่ว .. สบ .. เมิน .. ขัดเขินนั้น
O ภาพหยาดฝนหล่นเม็ด .. ราวเพชรรุ้ง-
บำราศคุ้งโค้งฟ้า, แววตาหวั่น-
ก็รุ่งเรื้องเปลื้องความ .. ให้ตามทัน-
การไหวสั่น-ปริศนาแห่งอารมณ์
O พร้อมเส้นไฟพุ่งเฟื้อย .. แล้วเลื้อยวาบ
คือเนตรปลาบแววปลั่งเข้าถั่งถม-
อกผู้กรำหวานหอม .. ให้จ่อมจม
ด้วยสุดข่มข้ามเขต .. แห่งเลศการณ์
O คะเนนึกคะนึงอยู่, ความรู้สึก-
ก็จมลึกล่วงลงสู่สงสาร
บนฟ้า-ฟ้าครืนครั่น, แสงวันวาน-
วาบแววหวาน-ครั่นครื้น .. ทั้งผืนทรวง
O น้ำหยาดหล่นโปรยปราย, ภาพสายฝน-
ส่าย-ลูบไล้ลมวน .. แล้วหล่นร่วง
ที่แทรกบทรดหลั่ง .. ใจทั้งดวง-
ก็คือท่วงทีท่า .. แฝงอาลัย
O ป่านฉะนี้แสงวาม .. เคยงามระยับ
จะเร้นดวงพริ้มพรับ .. พร้อมหลับใหล
ฤๅรอคอยละห้อยอยู่ .. ด้วยผู้ใด
ฤๅอยู่ในอภิรมย์ .. ด้วยคมคำ
O ป่านฉะนี้ระยับช่วงแห่งดวงเนตร
จะแฝงเลศปรารมภ์ .. พร้อมลมร่ำ-
ฝากหยาดฝนโปรยปราย .. ให้ร่ายรำ
แทน-ความคำ เร้ารุมลงสุมทรวง ?
O ลมเย็นรื่นร่ำโรย, ฝนโปรยปราย
เมื่อความหมายเร้นแฝง-คือแรงหวง-
ค่อยเผยออกคุกคาม, งดงามปวง-
ก็เผยช่วงภพชาติ .. ในภาษ .. พร้อม !
O ต่อหน้ากาลเวลา .. สายฟ้าแลบ
ก็น้อมแนบจินตการอันหวานหอม
กลางเม็ดฝนหล่นร่วง .. ดอก-ดวงพะยอม-
ราวจะน้อมกลีบรับเข้าซับน้ำ
O สายหยุดนั้น .. หยุดกลิ่นแต่สิ้นสาย
หากเนตรฉายแสงวาน .. กลับ-หวานฉ่ำ
จะหยุดฤๅแววระยับ .. พริ้มพรับนำ-
ด้วยเลศนัยจองจำ .. ให้จำนน
O สิ้น .. ภาพไม้เอนรู้-ฤดูลม
เคยพลิ้วพรมอบอุ่นแทนฝุ่นฝน
เหลือ .. ภาพแววละห้อยหา-ในตาคน-
ที่หวานล้น .. รอถนอม .. อยู่พร้อมแล้ว !
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=05-2014&date=02&group=11&gblog=541
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
