หน้า ๗๔
๏ ทมยันตีดีใจหมายไต่ถาม
ภายหน้าทุกข์อาจจะพอประทัง
จึงไปยังหมู่ประชาคาราวาน
๏ สารรูปซูบผอมแสนซอมซ่อ
บ้างหัวร่อบ้างพะวงคิดสงสาร
บ้างสมเพชเวทนาหลายอาการ
พวกที่พาลเย้ยว่าอีบ้าบอ
๏ นับมิน้อยถอยตัวกลัวเป็นผี
ถือไม้อยู่ขู่จะตีเข้าจี้จ่อ
ตัวอัปรีย์ชี้หน้าแล้วด่าทอ
ออกมาออด้วยท่าทางต่างกันไป
๏ ยินเอะอะโวยวายนายพ่อค้า
รีบสาวเท้าเข้าหาแล้วปราศรัย
เป็นสุนทรอ่อนหวานซ่านซึ้งใจ
จงเผยนัยแจ้งกมลคนเดินทาง”
๏ เมื่อฟังนายพ่อค้าวาจาหวาน
ตอบคำขานทันทีมิอางขนาง
“เราทุกข์ทนด้นมากลางป่าร้าง
อกหมองหมางเพราะพลัดภัสดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
