แต่ขมีขมันมิหวั่นไหว
เมื่อแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า แม้คราใด
มันมิใช่ไหว้วอนอาทรฟ้า
หากแต่มันเพ่งพิจคิดพิเคราะห์
ความเหมาะเจาะแรงลมโชย ใช่โหยหา
คำนวนช่วงต่อช่วงด้วยดวงตา
ดุจพญาเพชฌฆาตเข้าฟาดฟัน
ใช้ชีวิตของเหยื่อ เพื่อชีวิต
สร้างเส้นใยวิจิตรคิดรังสรรค์
ใช่ถักร้อยห้อยสยายไปวันวัน
ทุกสัมพันธ์ควั้นใยเพื่อใช้งาน
แล้วมนุษย์เราหนาว่าประเสริฐ
ที่ว่าเลิศยิ่งใหญ่ว่าไพศาล
เหตุใดเล่าเฝ้าบ่นเพียงบนบาน
หรือวิญญาณไม่แกร่งเท่าแมงมุม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
