ประทับใจที่สุด ช่วงสุดท้าย กวีกล่าวสดุดีพระมหากษัตริย์แห่งกรุงสยาม
และปรารถนาไม่ให้เกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก..
๔๙๑. ด้วยพระกรุณามหากษัตริย์
สยามรัฐรุ่งระบิลไม่สิ้นสูญ
ที่เคยยับกลับยิ่งพริ้งไพบูลย์
เคยอาดูร ดับเข็ญเย็นบุญญา
๔๙๒. หลายครั้งแล้วแก้วสยามอันวามวับ
เจียนจะดับด้วยพิษมวลมิจฉา
หากพระคุณอุ่นอุระพระปรีชา
ดลพารารุ่งฟื้นคืนสราญ
๔๙๓. ไทยจักไม่สิ้นไทยไม่สูญชาติ
ด้วยพระราชกฤษฎาภินิหาร
เราล้มแล้วลุกได้ในไม่นาน
ด้วยวิญญาณสยามกล้ากู้ธานิน
๔๙๔. ไม่หวนไปเป็นดุจอยุธย์ล่ม
ไม่ซานซมซบให้ใครดูหมิ่น
พึ่งพระเดชเมตตาพระบารมินทร์
ดลรัตนโกสินทร์ภิญโญเย็น
๔๙๕. ขอเดชะฝ่าละอองธุลีพระบาท
ไทยทั้งชาติผ่านยุคความขุกเข็ญ
เพราะพระบารมีป้องให้ผ่องเพ็ญ
ไทยจึงเป็นไผทไทยได้ยืนยง
๔๙๖. ตราบเรายังอยู่ภายใต้ร่มฉัตร
ย่อมรักษ์รัฐราชรมย์สมประสงค์
ข้าพระพุทธเจ้าชาวไทยใต้บาทบงสุ์
เทิดพระองค์สยามมินทร์จวบสิ้นใจ ฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
