เมื่อไหร่เราจะลืมตาอ้าปากได้ซะทีละพ่อ

เมื่อไหร่เรา..จะลืมตาอ้าปากได้สะทีพ่อ
........
ลมก็แรงแสงก็ล้าฟ้าเริ่มหม่น
ตก..แน่ฝนพ่อจ๋าหลังคาไหว
ต้นพุทราหน้าบ้านก้านแกว่งไกว
ลูกขนุนกำลังใหญ่หล่นแน่นอน
.....
หลังคารั่วทั่วทิศคิดแล้วกลุ้ม
ต้องรีบอุ้มมุ้งเสื่อเก็บเสียก่อน
ฝนกระซ่านกระเซ็นกระเด็นกระดอน
ประตูคลอน..หน้าต่างเคลง..เกรงจะพัง
...
ฝนหล่นเม็ดเมื่อใดใจสะทก
วิ่งไปยกกระป๋องรองหน้าตั้ง
อยากซื้อไม้ซ่อมฝาหลังคาจัง
สนิมเกาะเกรอะกรังนั่งโศกี
...
พ่อไม่เคยเต็มตื่นคืนยันรุ่ง
นอนกระทุงไม้ไผ่ดั่งไล่ผี
เจ้าจงอางข้างป่าป้วนเปี้ยนดี
ขดตัวใต้สังกะสีอย่างปรีดา
...
นาก็แล้ง..แรงก็ล้า..น้ำตาหยด
ยืนสลดหมดแรง..อ่อนแข้งขา
ผ้าห่มมุ้งก็ขาดอนาถตา
ผ้าขาวม้า..พ่อขาด..อนาถดู
...
หยิบเชือกมุ้ง..มากางระหว่างขื่อ
ยืนกระพือพรึบพรับ..จับห้อยหู
พวกตะขาบแมงป่อง..จ้องจะกรู
แถวข้างตู้..หนูตัวใหญ่...วิ่งไล่กัน
..
หนูกวดไม่เคยทัน...เลยพ่อ