อันอ้อยตาลหวานลิ้นแต่กินยาก นะ

อันอ้อยตาลหวานลิ้นแต่กินยาก น้อยใจแล้วด้วย

โถ...เห็นกันอยู่หลัดหลัดมาพลัดพราก
กลอนหลายหลากรสคำเคยฉ่ำหวาน
มาบัดนี้คล้อยศิลป์กวินกานท์
ก็มินานเท่าใดให้เปลี่ยนแปลง

หวังจะขุดรากเหง้าให้เข้าที่
ออกพาทีถ้วนทั่วหัวระแหง
กระโดดเข้าร่วมวงฝ่าธงแดง
ร่วมลงแรงถักทอศิลป์ก็เดิน

หากแต่เจียดคำคายน่าอายนัก
จืดทะลักดักหน้านำพาเหิน
หวานมิส่งลงศิลป์กวินเมิน
กองพะเนินเกินแก้ย่ำแย่จริง

จำบุกป่าฝ่าลงในดงอ้อย
ขอสักร้อยลำต้นประพนธ์หญิง
ทั้งรากใบให้ขย้ำฉาบคำอิง
หวานเข้าสิงสรรพางค์ให้พร่างพรู

กัดหนุบหนับจับทางระหว่างลิ้น
ฟันฟางบิ่นนึกคำหวานล้ำหรู
สองมุมปากเลือดพราวลงกราวกรู
หวังเช้าตรู่หวานคำให้หนำใจ

ตื่นแต่เช้า น้าวจิตลิขิตต่อ
โอละพ่อปากแตกหลายแยกให้
จะเอื้อนอ่านขานคำช้ำทรวงใน
จะจุดไฟเผาอ้อย เถอะคอยดู

ฉลองกัน

ฮืมมมมมมมมมม ฮ่าๆ
พิณจันทร์
๕ สิงหาคม ๒๕๖๑