** กำแพงประเพณี ** (ฉบับแก้ไข)

** กำแพงประเพณี **

๏ ก่อนเดือนดับ..ลับล่วง..จากห้วงฟ้า
ก่อนทิวา..เฉิดฉัน..สู่วันใหม่
ก่อนเราสอง..ต้องพราก..จากกันไป
จงสุขใน..อ้อมกอด..เถิดยอดรัก

จงเริงรื่น..ชื่นฉ่ำ..กับค่ำนี้
ห้วงราตรี..ที่ตรึง..ซึ้งสลัก
ทิ้งความเศร้า..เหงาใจ..ไว้สักพัก
เจ้าจงหัก..ใจห้าม..ความช้ำตรม

อ้อมแขนพี่..มีไว้..ให้ไออุ่น
จงนอนหนุน..อุ่นไอ..แม้ใจขม
สายลมร่ำ..น้ำค้าง..พราวพร่างพรม
ปลอบระทม..ขมขื่น..ก่อนคืนลา

หยุดสะอื้น..กลืนกล้ำ..ความช้ำหมอง
เมื่อรักของ..สองใจ..ที่ใฝ่หา
เฝ้าผูกพัน..มั่นซึ้ง..ตรึงวิญญา
กลับต้องมา..ลาร้าง..ถึงทางตัน

เพราะกำแพง..ประเพณี..ที่คลุมคลอบ
มาขึงขอบ..จารีต..ขึ้นขีดคั่น
แม้ตระหนัก..รักแท้..แน่นิรันดร์
ก็มีอัน..ฝันร้าว..เข้ารันโรม

นิทราเถิด..เปิดใจ..ให้กับช้ำ
ความระกำ..กล้ำกลืน..เถิดชื่นโฉม
นอนหลับใน..อ้อมรัก..จักประโลม
จวบแสงโสม..โลมหล้า..จักล้าแรง

เสียงขลุ่ยผิว..พลิ้วพราย..จากท้ายทุ่ง
ดังผ่านคุ้ง..โค้งน้ำ..ข้ามโขดแก่ง
เหมือนสัญญาณ..ขานว่า..เมื่อฟ้าแดง
เวลาแห่ง..เราสอง..ต้องจากกัน

ก่อนเดือนดับ..ลับล่วง..จากห้วงฟ้า
จงหลับตา..แล้วล่วง..สู่ห้วงฝัน
จวบนภางค์..สว่างใส..ไร้แสงจันทร์
เราต้องพราก..จากกัน..ทิ้งฝ้นจร

จงรู้ไว้..ใจพี่..นี้คงมั่น
จะผูกพัน..มั่นอยู่..มิรู้ถอน
จวบสิ้นภพ..จบกัลป์..พุทธันดร
ไม่คลายคลอน..รอนรา..มั่นตราตรึง

จำให้มั่น..วันนี้..นะที่รัก
จงประจักษ์..รักพี่..มีเพียงหนึ่ง
มิเห็นเจ้า..เช้าค่ำ..พี่รำพึง
จะคำนึง..ถึงเธอ..เสมอกาล๚ะ๛