๐ เป็นบันทึกเก่าคร่ำกระดำกระด่าง
ตัวอักษรเลือนรางเกือบจางหาย
หน้าปกเหลืองเปื่อยยุ่ยเป็นขุยลาย
บ้างขาดหายตามกาลล่วงผ่านเลย
๐ มิได้เปิดออกอ่านมานานแล้ว
อย่างเบาแผ่ว พลิกหน้านิจจาเอ๋ย
กระดาษกรอบจนกร่อนความก่อนเคย
มิอาจเผยเนื้อหาเพราะพร่าเลือน
๐ เห็นแต่คราบน้ำหยดปรากฎอยู่
ความหดหู่ซึมซาบเป็นภาพเหมือน
ร่องรอยวันวิปโยคโศกสะเทือน
แทรกจนเกลื่อนเนื้อกระดาษเกือบขาดตอน*
๐ บางช่วงติดหลายแผ่นเปิดแสนยาก
อาจลำบากสืบตามเนื้อความก่อน
คงอัดแน่นด้วยกาวความร้าวรอน
ปนทุกข์ร้อนอ่อนล้าจนบ่าริน**
๐ ค่อยค่อยพลิกผ่านมาถึงหน้าใหม่
ซากดอกไม้เหี่ยวแห้งขาดแหว่งวิ่น
ดอกหญ้าเอยเจ้าพรากมาจากดิน
จบชีวินในกระดาษอนาจนัก***
๐ จากหน้าแรกแปลกเปลี่ยนหมุนเวียนผ่าน
หลายเหตุการณ์ปรากฏเป็นบทหลัก
จนถึงหน้าสุดท้ายสิ้นลายลักษณ์
จึงประจักษ์ สิ่งใด ล้วนไม่มี****
ภาคขยาย
* ลายลักษณ์รอยเลือน
** วิบากบท
*** ดอกไม้
**** รอวันปิดบันทึก
วลีลักษณา
๒ กรกกฏคม ๒๕๖๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
