“คืนขวัญบ้านกลอน”
ส่งถ้อยขานกานท์อ้อนอักษรเศร้า
ย้อนคืนเหย้าลานกลอนอักษรฝัน
ด้วยดวงใจคิดถึงคะนึงวัน
คราร่วมร้อยรำพันเมื่อผ่านมา
เขาลืมเราหรือยังครั้งก่อนที่
ป้อนวลีรักร้าวเศร้าหนักหนา
รักถาถมตรมแต้มยากแย้มพา
มีแต่รอยน้ำตาอุราตรม
เจ็บปวดเหลือเกินคำจะนำกล่าว
นอนเหน็บหนาวในจิตพิษขื่นขม
อ่อนล้าทรวงช่วงที่ชีวีระทม
อีกโรคร้ายทับถมต้องซมซาน
หวังว่าเพื่อนเรือนกลอนยังต้อนรับ
มิผลักไสไล่กลับให้อับเฉา
ขอร่วงเรียงอักษราภาษาเรา
ใต้ร่มเงาบ้านกลอนไทยมิไกลจร....
“สุนันยา
“รับขวัญสุนันยา”
ขอตอบกลับ รับขวัญ สุนันยา
ย้อนคืนมา บ้านกานท์ ผ่านอักษร
ด้วยเต็มใจ ตอนรับ กลับบ้านกลอน
มาร่วมอ้อน กลอนกานท์ สานสัมพันธ์
ยังไม่ลืม เธอหรอก บอกให้รู้
คิดถึงอยู่ รอกลับ มารับขวัญ
ชาวบ้านกลอน รอรับ กลับทุกวัน
ห่วงสุนันฯ อย่างยิ่ง จริงจากใจ
อย่าโศกเศร้า นักเลย คนเคยรัก
ต้องยึดหลัก ความจริง อันยิ่งใหญ่
มีเกิดดับ พลัดพราก จากกันไป
เจ็บป่วยไข้ รักษา หยูกยามี
ชาวบ้านกลอน ตอนรับ กลับสู่เหย้า
จะคอยเฝ้า รักษา มารศรี
ให้หายโศก หายเหงา เศร้าฤดี
ด้วยกวี กลอนกานท์ สมานใจ
ชลนา ทิชากร
<a href="http://www.youtube.com/v/-mdcw0hCiaQ&rel=0&fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/-mdcw0hCiaQ&rel=0&fs=1</a>
ขอตอบกลับ รับขวัญ สุนันยา
ย้อนคืนมา บ้านกานท์ ผ่านอักษร
ด้วยเต็มใจ ตอนรับ กลับบ้านกลอน
มาร่วมอ้อน กลอนกานท์ สานสัมพันธ์
ยังไม่ลืม เธอหรอก บอกให้รู้
คิดถึงอยู่ รอกลับ มารับขวัญ
ชาวบ้านกลอน รอรับ กลับทุกวัน
ห่วงสุนันฯ อย่างยิ่ง จริงจากใจ
อย่าโศกเศร้า นักเลย คนเคยรัก
ต้องยึดหลัก ความจริง อันยิ่งใหญ่
มีเกิดดับ พลัดพราก จากกันไป
เจ็บป่วยไข้ รักษา หยูกยามี
ชาวบ้านกลอน ตอนรับ กลับสู่เหย้า
จะคอยเฝ้า รักษา มารศรี
ให้หายโศก หายเหงา เศร้าฤดี
ด้วยกวี กลอนกานท์ สมานใจ
ชลนา ทิชากร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
