[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[muneenoi]

ลงเรือน้อยลอยวนบนน้ำเชี่ยว ฤดีเปลี่ยวเดียวดายคล้ายหวั่นไหว กลางสายชลหม่นหมองคล้องดวงใจ มองธารใสไหลหลั่งดั่งน้ำตา บนเรือลำร่ำเพียงเสียงพายจ้ำ ดังตอกย้ำสำนึกสะอึกหา กลางสายธารม่านเหงาเคล้าวิญญาณ์ กลางธาราหัวใจไม่ต่างกัน สอดสายตาตามฝั่งวังเวงจิต เมื่อหวนคิดความหลังครั้งสุขสันต์ เราสองคนล่องเรือเผื่อสัมพันธ์ บัดนี้นั้นไร้เงาเจ้ายุพิน เห็นน้ำใสไหลเย็นเป็นฟองคลื่น แทบสะอื้นยามแลกระแสสินธุ์ ทุกหยดหยาดน้ำใสที่ไหลริน คล้ายถวิลเพียงเธอชะเง้อคอย อยู่ไหนหนอทรามวัยโปรดได้กลับ พี่รอรับขวัญนางอย่างเหงาหงอย เพราะคิดถึงเกินไปใช่สำออย ฤาจะปล่อยพี่ตายไปพร้อมเรือ "มุนีน้อย"

ริมตลิ่งหญิงหนึ่งคะนึงเหงา ซึมซบเซาเศร้าแฝงตาแดงเรื่อ ขาดไออุ่นหนุนตักเคยพักเจือ นั่งมองเรือล่องไกลในวารี อนาถนักรักลาชะตาหนอ เจ็บเกินพอท้อใจไร้สุขี เศร้าเหงาหม่นทนหมองครองฤดี กว่าสิบปีที่พ้อ รอเธอมา ใต้ต้นไทรใบเรียวเขียวชอุ่ม ทนนั่งกลุ้มกุมขมับสลับท่า ยึดเอาเป็นที่หลักพักอุรา นั่งมองน้ำกับฟ้ารักษาจินต์ ตะวันพลบหลบต่ำใกล้ค่ำแล้ว เรือยังแจวพายจ้ำท่ามสายสินธุ์ เพียงชายเดียวเปลี่ยวดายคล้ายโรยริน มองจนชิน ลูกตา..อ๊า.า.หล่อจัง เรือลำน้อยลอยใกล้ยิ่งใจสั่น ชะรอยฉัน คราวนี้คงมีหวัง ได้คนปลอบเปรอจินต์หายภิณท์พัง โดดจากฝั่งลงน้ำ ซ่า.า.า.ต่อหน้าชาย "ดิน"

ฟังเสียง ตูม!! ดังชัดถนัดถนี่
นึกว่าผีหลอกให้ใจสลาย
สยองแน่คราวนี้เป็นผีพราย
ลอยสยายผมตามท่ามสายชล

ผีพรายน้ำทำมุนีขวัญหนีฝ่อ
เกิดมาหนอเพิ่งพบประสบผล
กลางวันแสกแปลกดีมีพิกล
พินิจจนเห็นอ้าว! เป็นสาว "ดิน"

รีบโดดเรือทันใดไม่รอช้า
สองมือคว้าหลังเธอกลัวเผลอดิ้น
มอบ"ลุงไพร" ผายปอดยอดชีวิน
มุนีผินหน้าหลบพบบาดตา

แก่ต่อแก่ผายปอดจอดทั้งคู่
มุนีอยู่ข้างข้างวางสีหน้า
จึงต้องช่วยลุงไพรใช้วิชา
พอฟื้นมาร้องไห้ไล่ถามทวง

คนหล่อมักมาช้าอย่าได้ถือ
เพราะ"ดิน" คือที่หนึ่งซึ่งสิ่งหวง
เช็ดน้ำตาปลอบขวัญอย่าหวั่นทรวง
พี่ยังห่วงนงเยาว์เท่าชีวัน

"หล่อโดดน้ำ" คำนี้ "มุนีฯ"ได้
"ฉายา" ใหม่ เพราะ "ดิน" บินตามนั่น
ส่วน"ลุงไพร" เช็ดน้ำหมาก ปากเป็นมัน
โดนสาว "พันฯ" แซวเสีย นั่งเพลียใจ

 

"มุนีน้อย"