รีบหลบแฝงพฤกษา ซ่อนเร้น
หวาดหวาดว่ากานดา เธอแน่
มือจับทรวงอกเค้น นั่งลุ้นรอดู
โอ้พธูเกรี้ยวกราด เดินมา
ประหนึ่งผีสิงอุรา เปรตเข้า
ขนลุกซู่เสียวกา- ยายิ่ง
ในหัตถาของเจ้า มีดลี้คิมฮวง
ควงขวับกวัดแกว่งคว้าง ชาญเชิง
ขวัญพี่หนีกระเจิง กริ่งม้วย
คงหมดสิทธิ์ระเริง เย้าแย่ อนงค์เฮย
วอนพระปกปักษ์ด้วย ช่วยพ้นความตาย
หากชายมาดเนียบนิ้ง กวนมโน
ลาลับโลกคงโฮ ร่ำไห้
จันทราสุริโย หยุดส่อง แสงนา
เวหาสหมองอกไหม้ ชอกช้ำกำสรวล
คำนวณระยะไว้ อย่างดี
กะจักโผนสรีร์ เผ่นพริ้ว
สบจังหวะทันที รีบวิ่ง จ้ำแฮ
กระบัดตรับเสียงฟิ้ว มีดน้องต้องขา
น้ำตาไหลสุดยั้ง ร่วงกรู
โอ้ชีพของดนู ช่างสั้น
ภาระที่ต้องดู น้องเด็ก ดอยนอ
ฝากแก่ผู้ใดนั้น ไป่รู้จริงจริง
จัก "มุนี ฯ" ผู้หมายพ้น นิพพาน
หรือว่า "รพีกาญจน์" จรัสถ้อย
"ลุงไพร ฯ" เชี่ยวชำนาญ การเกษตร
อีก "ขลุ่ย" มาณพน้อย ยากแท้ตัดสิน
"ไร้นาม ฯ"จินต์เลิศล้ำ พจน์วาม
ทั้งพี่ "มือขวา" ความ สะแด่วแห้ว
หยุดคิดเพราะแสงวาม มีดแม่
เสร็จแน่คงมิแคล้ว ถูกจิ้มพุงพรุน
ฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ดูแลเด็กดอยด้วยศรีเปรื่อง
๒๑ ก.พ. ๒๕๕๗
สะแด่วแห้ว = สุดยอด สุโค่ย (ประมาณนี้) เป็นแสลงวัยรุ่นสมัยซัก 20 ปีที่แล้ว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
