อัสดงผ่านมาเลื่อนลาลับ
ทิวาดับลับไปยังไม่สิ้น
อรุณรุ่งลมโชยจะโบยบิน
ได้ยลยินอีกครั้งมิสั่งลา
แม้ความทุกข์ท่วมท้นจวนป่นปี้
วันพรุ่งนี้คงคลายลงได้หนา
อดทนสักนิดหนึ่งแม้ตรึงตรา
รออีกคราฟ้าใหม่คงไม่นาน
อัสดงอีกแล้วอย่างแผ่วโหย
รักราโรยโหยแห้งหมดแรงต้าน
พอรุ่งเช้าวันนี้เป็นวันวาน
สิ่งเลวร้ายจงผ่านม่านราตรี
แสงสีทองส่องฟ้าอุรารื่น
สุขสดชื่นตื่นตัวดั่งบัวคลี่
ดวงจิตได้ปล่อยวางหว่างชีวี
ดวงฤดีเบิกบานเข้าบ้านกลอน
ไพร พนาวัลย์
ยามสุรีย์ หรี่แสง สำแดงฤทธิ์
เร่งมืดมิด มาคลุม เป็นกลุ่มก้อน
แว่ววิเวก หวาดหวั่น อกสั่นคลอน
ก่อกลัดกลุ้ม รุ่มร้อน เข้าชอนไช..
..อยากอัดอั้น อัสดง ตรงขอบฟ้า
อยากสื่อสั่ง รังสิมา โปรด..อย่าได้
ริบหรี่ดับ ลับเลือน คล้อยเคลื่อนไป
คงเดชไว้ เถอะหนา เจ้าภากร..
..กลัวโศก-เหงา เร้าร่วม เจ็บท่วมท้น
ให้รวดร้าว ระคน จนเหนื่อยอ่อน
กลัวทดท้อ ทรมาน มารานรอน
จนช้ำชอก ซอกซอน..นอนระทม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
