ความอดกลั้นมันจบทำนบท้าย
มิพ้นตายหายจากเป็นซากผี
โอนเอนล้มถมทับธรณี
ยังไม่มีอัศวินโบยบินมา
รพีกาญจน์
อัศวิน ยินเสียง สำเนียงเพรียก
คล้ายเสียงเรียก ของคน บ่นถามหา
ด้วยหัวใจ ใฝ่ธรรม นำเมตตา
จึงควบม้า พุ่งตรง จากพงไพร
โลกกำลัง วุ่นวาย คล้ายเซซัด
เกิดวิบัติ ขัดสน จนหวั่นไหว
ทั้งข้าวยาก หมากแพง สิ้นแรงใจ
บ้างทุกข์ใหญ่ ถึงว่า ฆ่าตัวตาย
อัศวิน ผู้กล้า หาเฉยไม่
ต่อนี้ไป หวังช่วย ด้วยมุ่งหมาย
จากสิงขร ดอนดง ดำรงกาย
มาตามสายเอเซีย ไม่เสียที
ผ่านอ่างทอง รังสิต คิดสงสัย
โลกเปลี่ยนไป เกินคาด ขนาดนี้
ทั้งยวดยาน พาหนะ ประดามี
วิ่งเร็วจี๋ กว่าม้า ถ้าเทียบดู
แหงนมองฟ้า อากาศ ต้องหวาดหวั่น
เครื่องบินนั่น ใหญ่โต แถมโก้หรู
ใหญ่กว่านก เคยเห็น เป็นความรู้
แถมบินอยู่ ข้างบน พ่นเสียงดัง
....ต่อด้านล่าง ท่อน ๒....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
