หัวใจเกินจะรับ

กำสรดทั่วถ้วนทุกข์ไปทุกที่
น้ำตาใครไหลปรี่ฤดีเอ๋ย
โศกย่ำเข้าเช้าค่ำกรรมหนอเอย
โหยไห้...น้ำตาเผยเหมือนหมดแรง

ยืนบนผืนธรณินแผ่นดินแม่
ช้ำดวงแดแผ่ซ่านมานระแหง
นัยนาพร่าเลือน เปื้อนดินแล้ง
เศษฟางแฝงไว้ด้วยความอาลัย

กว่ารวงข้าวคราวสุกเก็บเกี่ยวได้
แทบทำเอาหัวใจใครทานไหว
นานแรมเดือนเคลื่อนคลานกาลผ่านไป
ข้าวรวงใหญ่จึงออกให้กอบกำ

ครั้นทุกข์ยากกลับซ้ำทำเซซัด
ความวิบัติสวมสู่มิรู้หนำ
ถูกนายทุนรับข้าวเข้าจำนำ
ตั้งเงื่อนไขครอบงำ ให้จำยอม

เมื่อทวงถามเม็ดข้าวในคราวหม่น
เขางัดกลร้อยเล่ห์มาเห่ห้อม
บอกไม่นานเกินรอขอรอมชอม
เพียงอีกหน่อยถ้าพร้อม ค่อยจ่ายเงิน

สิ้นวลีนี้แทบสิ้นแรงแล้ว
ขาแผ่วแผ่วแว่วใจให้ขัดเขิน
ทุกข์ที่มีทวีเข้าแทบอยากเมิน
หนี้ทับเกินหัวใจยากจะรับ