สุดท้ายเหลือสตังค์อยู่ห้าสิบ
ของตามร้านจะจับหยิบก็ส่ายหัว
อีกค่าข้าว-ยาปวดหาย ละลายตัว
ชีวิตเริ่มไม่ชัวร์ใกล้เอวัง
สุดท้ายแล้วห้าสิบบาทนั้นไปซื้อปี๊บ
เขาขายใบละยี่สิบจึงสมหวัง
อีกสิบบาทซื้อไม้คานได้งานดัง
หาบน้ำตามเขาสั่งส่งบ้านเรือน
หาบหนึ่งสามบาทหาบยันค่ำ
เก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำงานมีเกลื่อน
ตั้งแต่หาบน้ำได้เกือบแปดเดือน
เภทภัยมิมาเยือนเลยสักครา
จนวันหนึ่งเกิดเป็นไข้อีสุกอีใส
เงินที่เก็บไว้เสียจ่ายค่ารักษา
เกือบสองเดือนอีสุอีใสจึงโรยรา
ก็กลับไปหาบน้ำตามประสาการหากิน
คว้าได้ปี๊บคู่ชีพขึ้นมาหาบ
เหมือนดั่งบาปแสร้งเสให้สูญสิ้น
ไม้คานหักปี๊บหลุดกระแทกตอเสียงได้ยิน
"โผล๊ะ"ก้นทะลุออกปลิ้นทั้งสองพลัน
ตังค์ก็หมดปี๊บก็พังอนิจังอนิจจา
มหารุณร้องอีกคราคิดหวนหัน
กลับสำนักเก่าก่อนคืนพงศ์พันธ์
เดินเกือบร้อยกิโลฯยี่สิบวันจึงถึงเมือง
ของตามร้านจะจับหยิบก็ส่ายหัว
อีกค่าข้าว-ยาปวดหาย ละลายตัว
ชีวิตเริ่มไม่ชัวร์ใกล้เอวัง
สุดท้ายแล้วห้าสิบบาทนั้นไปซื้อปี๊บ
เขาขายใบละยี่สิบจึงสมหวัง
อีกสิบบาทซื้อไม้คานได้งานดัง
หาบน้ำตามเขาสั่งส่งบ้านเรือน
หาบหนึ่งสามบาทหาบยันค่ำ
เก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำงานมีเกลื่อน
ตั้งแต่หาบน้ำได้เกือบแปดเดือน
เภทภัยมิมาเยือนเลยสักครา
จนวันหนึ่งเกิดเป็นไข้อีสุกอีใส
เงินที่เก็บไว้เสียจ่ายค่ารักษา
เกือบสองเดือนอีสุอีใสจึงโรยรา
ก็กลับไปหาบน้ำตามประสาการหากิน
คว้าได้ปี๊บคู่ชีพขึ้นมาหาบ
เหมือนดั่งบาปแสร้งเสให้สูญสิ้น
ไม้คานหักปี๊บหลุดกระแทกตอเสียงได้ยิน
"โผล๊ะ"ก้นทะลุออกปลิ้นทั้งสองพลัน
ตังค์ก็หมดปี๊บก็พังอนิจังอนิจจา
มหารุณร้องอีกคราคิดหวนหัน
กลับสำนักเก่าก่อนคืนพงศ์พันธ์
เดินเกือบร้อยกิโลฯยี่สิบวันจึงถึงเมือง