อันดอกฟ้า ลาวัณย์ บนชั้นสรวง
มิอาจร่วง บนดิน สิ้นศักดิ์ศรี
ถึงดินต่ำ ย้ำพลอด ทอดไมตรี
ตราบชีวี แค่นั้น ฝันลอยลม
แล้วไฉน ใครเปรียบ เทียบดอกฟ้า
อุปมา นารี ที่สวยสม
ชายต่ำต้อย เปรียบดิน ถวิลชม
คงระทม ทั้งชาติ มิอาจเชย
ฤาดอกฟ้า พอใจ ในห้วงหาว
แซมหมู่ดาว พราวพร่าง กระจ่างเผย
มองไม่เห็น ดินดับ กับอกเอย
คำเปรียบเปรย หรือเห็น เป็นเรื่องจริง
ฟ้ากับดิน สิ้นท่า คว้าน้ำเหลว
ฟ้ากับเหว อีกเล่า ที่เศร้าสิง
ทั้งดอกฟ้าหมาวัด ชัดประวิง
ภาษิตอิง ทุกอย่าง ช่างคล้ายคือ
เขาบอกว่า ฟ้าสูง อย่ามุ่งหมาย
ตราบวันตาย ดินต่ำ ย้ำยึดถือ
หากดอกฟ้า ที่เห็น เป็นดังลือ
จะแลกหรือ ใจหนึ่ง ซึ่งภักดี
"มุนีน้อย"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
