ก็เขียนไปใช่จริงจังนักหนา
ยามชะตาพิกลจนตกอับ
มรสุมรุมเร้าเข้าบังคับ
เกินรองรับล้นในใคร่ระบาย
เขียนรักหวานตาลเติมเพิ่มชูรส
กะหยาดหยดยั้งหยุดสะดุดหาย
เขียนชีวิตจิตนำชำระกาย
วนวุ่นวายเหมือนม็อบลอบตีกัน
งงจับต้นชนกลางวางไม่ถูก
คิดเขียนผูกระบำขบขำขัน
กลับกระโตกกระตากฝากจาบัล
เขียนสุขฝันดันเศร้าเงียบเหงาทรวง
ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร รพีกาญจน์