แสนคิดถึงดวงใจยามไกลห่าง
สุดอ้างว้างเดียวดายจนผ่ายผอม
เฝ้านับวันนับคืนฝืนตรมตรอม
อยากดมดอมจอมใจยามใกล้เคียง
แต่สวรรค์พลันปิดไยผิดแผก
ดั่งคนแปลกหน้ากันสวรรค์เบี่ยง
มิเคยคิดบิดผันสวรรค์เอียง
เธอหลบเลี่ยงเกี่ยงงอนในตอนเจอ
ทำอย่างนี้รู้ไหม?ใจจะขาด
ดั่งถูกฟาดด้วยฟืนจนยืนเซ่อ
มิเคยรักใครมากนอกจากเธอ
นอนละเมอเพ้อฝันหวั่นในทรวง
ทำเย็นชา,ฆ่าพี่เสียดีกว่า
ไม่เมตตาอย่าทำน้ำตาร่วง
แสนเจ็บปวดรวดร้าวยามเขาควง
ริดสีดวงกำเริบ...หงายเงิบเลย!!
ไพร พนาวัลย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
