Re: ๐ เรื่องเล่าจากเจ้าโชคดี ๐

ฉันเคยเลี้ยงหมาโกลเด้นกับน้องชายค่ะ
ฉันกับน้องอยู่หมู่บ้านเพชรมณี (เลยบ้านวังตาลเชียงใหม่มาหน่อย)
หมาโกลเด้น ชื่อ น้ำชา อายุ ๑ เดือน ซนที่สุด แต่เราก็เลี้ยงอย่างดี
บ้านของเรามีโรงเห็ดอัตโนมัติอยู่ด้านหน้า และเป็นบ้านสุดซอย
เราจึงนำเอาตะแกรงลวดตาไก่มาติดไว้ที่ประตูรั้ว ทำให้มันถี่ขึ้น
หมาจะลอดผ่านไปไม่ได้ แต่มันก็ตะกุยจนตะแกรงฉีก

ที่น่าตกใจก็คือ มีผู้ชายกับผู้หญิงขี่รถขายไอศกรีมวอลล์ มาสุดซอยทุกครั้ง
ครั้งนี้ฉันกับน้องไม่อยู่บ้าน เราจึงเปิดกล้องวงจรปิดไว้
พอเรากลับมา พบว่า เจ้าน้ำชาหายไป
เราจึงไปตรวจดูวิดิโอ พบว่า ผู้หญิงกับผู้ชายสองคนนี้เองที่เป็นคนล่อหมาออกไป

คนสมัยนี้หน้าซื่อตาใส ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ นี่ถ้าไม่มีกล้องวงจรปิด จะแย่มาก
ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นแล้ว และไม่รู้ว่าน้ำชาจะไปอยู่ที่ไหนกับใคร
แต่หวังว่ามันคงจะอยู่กับเจ้าของคนที่รักมัน

มีอีกเรื่องหนึ่งคือ ฉันเลี้ยงหมาดอลเมเชี่ยนที่บ้านต่างอำเภออีกหลังหนึ่ง
หมาตัวนี้เป็นเพศเมีย ชื่ออิเล็กตรอน แต่หลานสาวฉันชอบเรียกว่า อีเล็ก
เล็กเป็นหมาประหลาด เวลาเจอหน้ามันจะยิ้มตลอดเวลา (ซึ่งเป็นปกติของพันธุ์นี้ เพราะเป็นหมาที่ยิงฟันได้)
บ้านที่ฉันอยู่นี้เป็นสี่หลัง ปลูกใน รั้วเดียวกัน รั้วบ้านของฉันยาวที่สุดในตำบล เพราะเป็นบ้านสวน
เล็กไม่เคยออกนอกบ้าน เพราะจะถูกดุตลอด เมื่อมันออกไปแถวประตูบ้าน
หน้าบ้านฉันเป็นถนนใหญ่ มีรถผ่านไปมาตลอดเวลา

หลังบ้านฉันเป็นบ่อดิน ซึ่งเขาขุดดินขาย
หลานสาวของฉันบอกว่าขุดลงไปถึงใจกลางโลก เหมือนเหมืองเพชรเดวิก
เจ้าของบ่อดินเอาหมามาเลี้ยงหลายตัว มีตัวหนึ่งเป็นเพศเมียสีทอง
มันชอบหนีมาที่บ้านของฉัน ทำให้บ้านฉันมีหมาหลายตัว
เจ้าของบ่อดินให้พนักงานคนหนึ่งดูแลหมา และให้ค่าดูแลหมาห้าร้อยบาทต่อเดือนแยกจากค่าเฝ้ายาม
แต่อีตาลุงคนนี้ก็ไม่ได้ดูแล
เอาเงินห้าร้อยนั้น ไปซื้อเหล้ากิน แทนที่จะซื้ออาหารมาให้หมา
ทำให้หมาวิ่งมากินข้าวที่บ้านฉันตลอด

ยายฉันตั้งชื่อหมาเพศเมียสีทองนั้นว่า จอห์น
ฉันถามยายว่า ทำไมถึงตั้งชื่อว่า จอห์น ยายบอกว่า ย่อมาจาก จรจัด
หลังจากที่จรจัดมาอยู่ที่บ้านฉัน มันกัดข้าวของสารพัด ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋านักเรียน รองเท้า ถุงเท้า
ที่ร้ายกาจที่สุดคือ มันบังอาจพาอีเล็กออกไปเล่นที่กลางถนน

เล็กถูกรถชนขาหลังขวาหักรุ่งริ่ง วิ่งเข้าบ้านมาร้องโหยหวน
หลานสาวฉันร้องไห้ พาไปที่สัตวแพทย์
โอ้โฮ หมอบอกว่าจะต่อก็ได้ แต่จะเสียประมาณหมื่นสี่
ฉันจะจ่ายค่ารักษา แต่น้าฉันบอกว่าไม่ต้อง
พ่อฉันบอกว่า มันจะติดกันเอง ฉันไม่เชื่อ คิดว่าพ่อพูดเพื่อปลอบใจ
หลานฉันมาล้างแผลให้อีเล็กทุกวัน
แล้วเอาที่ครอบรูปกรวยมาใส่ที่คออีเล็ก กันไม่ให้มันกัดผ้าพันแผล

น้าหญิงอีกคนของฉันบอกหลานสาวว่า สามารถเอากรรไกรตัดขาที่ห้อยรุ่งริ่งนั้นออกได้
หลานสาวฉันห้าม บอกว่าไม่เอา เพราะเดี๋ยวจะเป็นหมาขาด้วน น้าบอกว่า ด้วนยังดีกว่าเน่า
หลานฉันเถียงว่าไม่เน่า เพราะถ้ามันจะเน่า มันต้องเน่าตั้งแต่วันที่สาม

ส่วนตัวฉันเป็นวิศวกร ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้ ไม่เก่งชีววิทยาด้วย ก็ให้น้ากับหลานเถียงกันไป
ฉันมาเยี่ยมเล็กทุกวัน เล็กอ้วนขึ้นอย่างมากเพราะไม่ค่อยได้ออกกำลัง ไม่ค่อยได้วิ่ง
แต่ก็พยายามกะเผลก ไป ๆ มา ๆ แล้วก็นอนลง ย้ายที่ไปเรื่อย ๆ

เวลาห้าเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก โอ้แม่เจ้า ขามันติดกันเองเหมือนที่พ่อว่าจริง ๆ
อาจจะโก่งนิดหน่อย แต่เล็กก็กลับวิ่งได้ปกติเหมือนเดิม และความอ้วนลดลง

ส่วนยัยจรจัด ถูกแม่อัดวิดิโอ ถ่ายรูป แจ้งความดำเนินคดีกับเจ้าของบ่อดิน
แม่เคยบอกว่า มีหมาเข้ามาในบ้าน มาสร้างความเสียหายแล้วตอนที่ฉันไม่อยู่
หมาเข้ามาถึงสี่ตัว แม่พยายามโทรไกล่เกลี่ย ให้เจ้าของบ่อดินมาจัดการ
แต่สิ่งที่ได้ก็คือ อีตาลุงขี้เหล้าคนนั้น เข้ามาพร้อมกับยาเบื่อ
ลุงคนนั้นวางยาหมาให้ตายคาบ้านฉัน แล้วก็ไม่รับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้น
แม่ฉันเป็นคนขุดหลุมฝังหมา ซึ่งฉันคิดว่ามันก็ไม่ยุติธรรมเลย
ให้คนแก่อายุ ๗๐ มาขุดหลุมฝังหมาทั้งน้ำตา

แม่บอกว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ปริญญาที่แม่มีจะใช้ทุกใบ
ส่วนพ่อฉันลั้ลลาไปอยู่บ้านหลังที่สามในอีกตำบลหนึ่ง ไม่รับรู้ใด ๆ ทั้งสิ้น

ตอนนี้ฉันมานอนบ้านพ่อ คุณพ่อฉันไม่ชอบหมา สร้างเกราะอัลตราโซนิคหกทิศ
เวลาเปิดอัลตราโซนิค หมาจะชักแหง่ก ๆ ๆ เหมือนถูกไฟชอต หนูกับนกก็เป็น
ทั้งนกทั้งหมาเข้ามาไม่ได้ มีหมาข้างบ้านกัดกับแมวทุกวัน
ถึงแม้มันจะเข้ามาไม่ได้ แต่เสียงมันก็ยังรบกวนอยู่ดี
คุณพ่อนอนกรนครอก ๆ ๆ ไม่รู้หลับลงไปได้ยังไง ส่วนฉันเปิดทั้งมือถือ Tablet คอมพิวเตอร์สารพัด
นั่งเอาผลแลปจากบ้านแม่มาวิเคราะห์ ส่งให้รุ่นน้องพรุ่งนี้ ยังไม่ได้นอนเลย
พอดีเห็นเรื่องราวของคุณรพีกาญจน์ ก็เลยมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังแก้เครียด