เงียบเอ๋ย เงียบเหงา
มีแต่เรา บนความว่าง ห่างวิถี
ทิ้งเรือนร่าง อย่างอิดโหย โรยชีวี
ความคิดที่ อัตคัต คอยกัดกิน
เป็นความว่าง อย่างสุขแท้ อยู่แค่ไหน?
เปิดกลไก วิกลจิต นิจสิน
เวิ้งสติ ดำริไว้ ใครใคร่ยิน?
ยากถวิล จำแนกถ้อย ร้อยเป็นความ
คนหมื่นโกฏิ โคตรคน ที่บนโลก
บริโภค แต่ความนัย ไร้คำถาม
จะสื่อสาร การรู้แจ้ง แห่งรูปนาม
ระดับกาม กลับขวางขัด ปัดความจริง
เหมือนคนขลาด ประหลาดคน วิกลจริต
พูดคำผิด คนทั้งหลาย ทั้งชายหญิง
ตอบรากเหง้า ทุกคำถาม ความเป็นจริง
แต่เป็นสิ่ง "น่าทุเรศ" ใน "เพศ" "คน"
เหมือนสีซอ สามสาย ให้ควายถึก
จิตสำนึก กิเลสแต่ง ทุกแห่งหน
จึงต้องหยุด สุดแต่บท จะอดทน
เพียงบางคน "สื่อสารตรง" คงจะดี...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
